Σήμερα θα αποφύγω τον καταλογισμό και τον επιμερισμό των ευθυνών. Στη φάση που βρισκόμαστε, στην οποία ακόμη μετράμε νεκρούς και αγωνιούμε για τους τραυματίες και τους αγνοούμενους, έχει σημασία να αντιληφθούμε πως ευθυνόμαστε όλοι. Έστω και από λίγο. Για το κράτος που έχουμε, τα αυθαίρετα που χτίσαμε, τους πολιτικούς που ψηφίσαμε. Για τη Βουλή και την τοπική αυτοδιοίκηση.
Το «χάσαμε» είναι μια δίκαιη επιλογή σήμερα. Γιατί, μεταξύ άλλων, δίνει χρόνο και χώρο σε κάποιους να αναλογιστούν τις προσωπικές τους ευθύνες. Χρόνο και χώρο που δε θα έχουν πια τα θύματα της τραγωδίας. Χρόνο και χώρο για να τις αναλάβουν τις ευθύνες τους με τόλμη. Και σε όλους τους υπόλοιπους να δουν τη δική τους θέση στο «κάδρο».
Όμως, οι ανακοινώσεις Τζανακόπουλου, μετά από σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό στο Μέγαρο Μαξίμου, είναι αποκαλυπτικές των αγωνιών των επιτελών του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος μίλησε για:
Εκταμίευση 20 εκατομμυρίων Ευρώ για την αντιμετώπιση των άμεσων αναγκών των πληγέντων (σ.σ. θυμάστε τα τριχίλιαρα του Καραμανλή;).
Ειδικό λογαριασμό με σύμπραξη δημοσίου και ιδιωτών για τα έργα επισκευής (θυμάστε το Ταμείο Μολυβιάτη;).
Παράταση στην υποβολή των φορολογικών δηλώσεων μέχρι τις 28 Σεπτεμβρίου για τους πληγέντες.
Παράταση έξι μηνών στην καταβολή των βεβαιωμένων και ληξιπρόθεσμων οφειλών.
Απαλλαγή από τον ΕΝΦΙΑ 2018 για τα ακίνητα που επλήγησαν, ένα μέτρο που δεν αποκλείεται να παραταθεί.
Την ώρα που η κοινωνία μας θρηνεί δεκάδες απώλειες, την ώρα που συγκλονισμένη η κοινή γνώμη βλέπει μητέρες να έχουν πεθάνει με τα παιδιά τους στην αγκαλιά, την ώρα που εκατοντάδες άνθρωποι αναζητούν τους αγαπημένους τους, στην κυβέρνηση βλέπουν μόνο κάλπες, εντυπώσεις και εξουσία. Την οποία θέλουν να διατηρήσουν πάση θυσία.
Χάσαμε ζωές (σ.σ. επαναλαμβάνω η αποτυχία είναι και συλλογική, πέρα από την ανικανότητα κάποιων στην πολιτική και φυσική ηγεσία των σωμάτων ασφαλείας και στην κεφαλή της δημόσιας διοίκησης) και αυτοί αγοράζουν ψήφους. Έτσι νομίζουν, τουλάχιστον. Υπό τη δική τους ηγεσία, στη δική τους βάρδια χάθηκαν τόσες ζωές και αυτοί θέλουν να τη βγάλουν βάζοντας χέρι στα δημόσια ταμεία και βάζοντας στην «τσέπη» (του... ειδικού λογαριασμού) τις ιδιωτικές και διεθνείς εισφορές που θα συγκεντρωθούν.
Μπορεί η ζωή να συνεχίζεται, αλλά άνθρωποι τόσο εγωιστές, τόσο σκληροί, δε μπορεί να είναι καλοί άνθρωποι. Δεν έχουν καταλάβει τι έγινε; Δεν νιώθουν; Δεν καταλαβαίνουν ότι δεν χάσαμε μόνο κάποια δις από το εξάμηνο της διαπραγμάτευσης Βαρουφάκη; Πως δεν πληρώσαμε απλά κάποια δις από την αποτυχημένη διαπραγμάτευση Τσίπρα; Χάσαμε ζωές! Οικογένειες ολόκληρες που έκαναν διακοπές λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας. Χάσαμε τουρίστες που ήρθαν στη χώρα μας για να περάσουν καλά και να την ενισχύσουν στις δύσκολες ώρες που περνά. Και αυτοί αγοράζουν ψήφους.
Μετά τη Μάνδρα, το Μάτι. Στη Μάνδρα δεν έγινε τίποτα μετά τους πρώτους νεκρούς. Και η πόλη πλημμύρισε ξανά! Και έχουμε περισσότερους νεκρούς πια στο Μάτι. Κάθε μέρα το προσκλητήριο απόντων- πεσόντων σε ένα ακήρυχτο πόλεμο μεγαλώνει και στην κυβέρνηση κοιτούν τι έχουν στο ταμείο για να μοιράσουν. Όταν τη Δευτέρα στα μέτωπα της καταστροφής δεν ήταν ούτε ένας υπουργός για να εμψυχώνει τους άνδρες και τις γυναίκες των σωμάτων ασφαλείας. Να εμπνέει και να καθοδηγεί με το δικό του παράδειγμα.
Οι «σοφοί» κάνουν συσκέψεις και μιλούν μόνο με τους ξένους ηγέτες. Και με το δημόσιο ταμείο στη συνέχεια υποδύονται τους ενδιαφερόμενους. Αυτοί που έδειξαν ότι είναι αδιάφοροι στην πράξη. Και στην πρόληψη και στην καταστολή. Αυτοί που απολαμβάνουν απλά την εξουσία μοιράζοντας στους άλλους αντίδωρα. Επιδόματα και κόντρα επιδόματα για να κάνουν κάποιοι ότι δεν βλέπουν τα καμώματά τους. Τα καμώματα της νύχτας της Δευτέρας, όμως, τα είδε η Ελλάδα το πρωί της Τρίτης και από τότε κλαίει με μαύρο δάκρυ. Τουλάχιστον, όσοι έχουν καρδιά και δεν ενδιαφέρονται μόνο για την τσέπη τους. Ελπίζω να είναι οι περισσότεροι.
Όχι, βεβαίως, για το αποτέλεσμα της κάλπης. Αλλά για το μέλλον της κοινωνίας μας. Γιατί δε θέλω να ανήκω σε μία κοινωνία που θα πληρώνεται για να σιωπά. Δε θέλω να ανήκω σε μία κοινωνία που αποστρέφει το βλέμμα της από το έγκλημα. Το έχω ξαναγράψει: το πέναλτι πρέπει να το σφυρίζουν όλοι. Είτε τους συμφέρει, είτε όχι.
