Επικίνδυνες μαγειρικές: Βγάλε κι εσύ το Τσελεμεντέ που κρύβεις μέσα σου. Από τον Γιώργο Παπαδόπουλο.
Με το πέρας των reality μαγειρικής, νόμιζα ο καψερός ότι πάει, τέλειωσε, γλύτωσα από τη μάστιγα της τηλεοπτικής haute cuisine. Φεύ, ένα ζάπινγκ στα κανάλια της μικρής οθόνης, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας (πλην ευτυχώς του prime time), μου αποδεικνύει ότι έσφαλα. Δεκάδες οι εκπομπές που σε καλούν να δοκιμάσεις νέες τεχνικές στην κουζίνα σου και νέες γεύσεις στον ουρανίσκο σου, θέλεις δεν θέλεις θα πέσεις πάνω σε κάποια. Κι όσο κι να τις αποκηρύσσεις μετά βδελυγμίας, θέλεις δεν θέλεις, όλο και κάποια συνταγή θα παρακολουθήσεις. Αργά ή γρήγορα, μα για να το παίξεις ενημερωμένος, μα για να εντυπωσιάσεις δυο φίλους, μα για να απογαλακτιστείς (όχι, δεν θα το κάνεις το γιουβέτσι όπως σου το έμαθε η μαμά, θα δοκιμάσεις τη νέα fusion εκδοχή του), όλο και κάποια από τις συνταγές που παρακολούθησες, θα αποπειραθείς να την εκτελέσεις. Και την εκτελείς. Κυριολεκτικά. Στα πέντε μέτρα με όπλα την κουτάλα σου – από σιλικόνη – και την maryse (ναι, ναι τη maryse, έλα που δεν καταλαβαίνεις).
Όλες διατείνονται ότι είναι ΕΥΚΟΛΟ, δεν θέλει ιδιαίτερη εμπειρία, δεν χρειάζεται να είσαι master chef για να τα καταφέρεις. Και ξεκινάς γεμάτος ελπίδα, μα η ελπίδα σου ναυαγεί μετά το πρώτο δεκάλεπτο… Συνειδητοποιείς ότι δεν ψιλοκόβεις ζουλιέν τα λαχανικά, αλλά τα πετσοκόβεις όπως ο χασάπης τον πατσά. Καταλαβαίνεις ότι δεν προλαβαίνεις να τα συντονίσεις όλα, έκαψε το λάδι, αμάν δεν στράγγισες τα πετσοκομμένα σου λαχανικά, και πού είναι εκείνο το απαραίτητο μπαχαρικό, πίσω πίσω στο ντουλάπι, άρπαξέ το γρήγορα, πρέπει να πέσει αμέσως στο τσιγάρισμα, τεντώνεσαι να το πιάσεις, πέφτουν όλα κάτω, κουζίνα – βομβαρδισμένο τοπίο. Έπειτα από ώρες στην κουζίνα, έχεις έτοιμο ένα φαγητό – ίσως ένα πολύ νόστιμο φαγητό, ανάλογα την εμπειρία σου, αλλά σου λείπει η όρεξη να το φας. Για να μην αναφερθώ στην πανεύκολη ζαχαροπλαστική! Βλέπεις τον Παρλιάρο, σου τρέχουν τα σάλια, λες γαμώτο, θα το κάνω κι εγώ! Για να σε προλάβω, τρέξε γρήγορα στο κοντινότερο ζαχαροπλαστείο και αγόρασε ό, τι σου κάνει κέφι, άσε τα πειράματα για τους άλλους (Η τελευταία μου απόπειρα για lemon pie είχε σαν αποτέλεσμα μια κίτρινη ξινή κομμένη σούπα με κάτι άσπρα «νησάκια» διάσπαρτα μέσα που υποτίθεται ότι ήταν μαρέγκα…γι’ αυτό σου λέω…)
Όλες υπόσχονται ότι είναι ΓΡΗΓΟΡΟ, δεν θέλει ώρες και ώρες προετοιμασίας, δεν θέλει κόπο και χρόνο. Γυρνάς σου λέει από τη δουλειά, τα πετάς όλα μέσα στην κατσαρόλα και γίνεται. Γυρνάς κι εσύ από τη δουλειά, να τα πετάξεις όλα και μετά λύπης διαπιστώνεις ότι για να τα πετάξεις όλα έτσι όπως το κάνουν στην τηλεόραση, θα έπρεπε κάποιος από πριν να στα είχε ετοιμάσει, σε όμορφα μικρούτσικα βαζάκια, τόσο το λάδι, τόσο το μπαχάρι, λίγο ψιλοκομμένο κρεμμύδι, τσουπ να τα πετάξεις κι εσύ να γίνουν φαγητό. Και το κοτόπουλο; Τι, έτσι; Χύμα; Έπρεπε κάποιος (ναι, εσύ!) να το πλύνεις από ψες, να το μαρινάρεις με μουστάρδα και τούμερικ, να το αφήσεις στο ψυγείο όλη νύχτα, για να το πετάξεις σήμερα στη φωτιά. Αν δεν προνόησες, άφησε κατά μέρος τις μαγειρικές αλχημείες, και παρήγγειλε ένα ωραιότατο κοτόπουλο tikka masala από το delivery της γειτονιάς σου, με δώρο το αναψυκτικό, και κάνε την ταράτσα! Άσε το συγύρισμα μετά, που το πας; Όσο γρήγορη κι αν είναι η ετοιμασία (που δεν είναι σχεδόν ποτέ!), στις εκπομπές δεν μας δείχνουν τους φουκαράδες που καθαρίζουν μετά…Στην κουζίνα σου ξέρεις ποιος είναι αυτός ο φουκαράς, έ; Διότι, κύριε Jamie Oliver, ξέρω κι εγώ να κάνω 30 minutes meals, αλλά για να το καταφέρω χρειάζεται μετά και 60 minutes cleaning up (αφού η κουζίνα έχει γίνει … 50 shades of grey!)
Όλες ευαγγελίζονται ότι είναι ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ, δεν χρειάζεται να ξοδέψετε πολλά χρήματα για να φάτε σωστά (καλά, αυτό το τελευταίο όντως ισχύει, αλλά δυστυχώς όχι με τις συνταγές που ως επί το πλείστον μας προτείνουν μέσω της οθόνης). Το μέσο ελληνικό σπίτι – και δει, το μέσο ελληνικό εργένικο σπίτι, δεν έχει σε καμία περίπτωση τον εξοπλισμό που χρειάζεται για να υλοποιηθούν πολλές από τις συνταγές, συνήθως δε, οι πιο εντυπωσιακές. Ούτε τα σκεύη, ούτε τα εργαλεία, ούτε τα μπαχαρικά, πολλές φορές ούτε τα υλικά. Ούτε συμφέρει να πας να τα αγοράσεις για μια φορά – καθώς μεταξύ μας τώρα, πόσο εναλλακτική κουζίνα και fusion επεμβάσεις θα κάνεις πριν βαρεθείς και το γυρίσεις στο σπανακόρυζο, το μπριάμ, τον κιοφτέ, το ρυζάκι του Θεού και την φασολάδα;
Όλες λοιπόν με οδηγούν στο συμπέρασμα πως αν θέλω να φάω κάτι ιδιαίτερο, καλύτερα να επισκεφτώ ένα εστιατόριο. Για την κάθε μέρα, όσπρια, λαδερά, κρεατάκι με ρύζι, μακαρόνια κι από δω παν κι άλλοι. Έκαστος εφ ω ετάχθη, πώς να το κάνουμε, δεν είμαστε όλοι γεννημένοι για τα τηγάνια και τα ταψιά. Κι αν κάποια στιγμή βαρεθώ τα ίδια και τα ίδια, έχω μια πραγματικά εύκολη και γρήγορη συνταγή: Ανακατεύουμε καλά το συρτάρι που κρατάμε τα φυλλάδια του delivery, διαλέγουμε με προσοχή ένα, τηλεφωνούμε και δίνουμε την παραγγελία, έρχεται το φαγητό, τρώμε, πετάμε τα περιτυλίγματα στην ίδια σακούλα.
Κλασσική συνταγή, έτσι;
