Αναζητούμε τους χαμένους εραστές, ταξιδεύουμε στο βυθό των εσωτερικών μας συναισθημάτων, πανηγυρίζουμε για τη δικαίωση της Λούσι, συνομιλούμε με έναν χαμαιλέοντα, ξεφυλλίζουμε το ημερολόγιο καταστρώματος, ανακαλύπτουμε την ελπίδα στο χορτάρι, απαγγέλλουμε τις 121 λέξεις της σωτηρίας, ξεσκεπάζουμε τους μαυραγορίτες των όνων, επιβιβαζόμαστε στο καράβι της δημιουργίας.
Ο αρσενικός κούνελος και το φιλήδονο θηλυκό ανήκουν στη σφαίρα του φανταστικού. Η διάχυτη αίσθηση ότι το σεξ είναι πια μια εύκολη υπόθεση είναι μύθος, αφού βιώνουμε μια βαθιά ερωτική μοναξιά. Τον έρωτα στα χρόνια της κρίσης και του πορν χαμπ φωτίζει η «σχεδία» στο ρεπορτάζ με τίτλο «Ο κύκλος των χαμένων εραστών». Στο εκτενές ρεπορτάζ, μεταξύ άλλων, αναδεικνύεται η συσχέτιση μεταξύ οικονομικής και σεξουαλικής ύφεσης. «Οι δύο στους τρεις άνδρες και μία στις δύο γυναίκες, κατά πλειοψηφία παντρεμένοι, “ξέχασαν” τη σεξουαλική τους ζωή. Πιο “γκρεμισμένοι” ψυχολογικά δείχνουν οι άνδρες, αφού η οικονομική κρίση αμφισβητεί την κυριαρχία τους. Ο άνδρας έχει συνδέσει τον ανδρισμό του με το πέος του και τη δουλειά του. Όταν η εικόνα του δυνατού καταρρέει μέσα από τα οικονομικά προβλήματα, αυτό ξεσπάει στο πέος του», σημειώνει η σεξολόγος Μαρίνα Μόσχα. Ενώ η Κρίστεν Γκόντσι, καθηγήτρια ρωσικών και ανατολικοευρωπαϊκών σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνιας και συγγραφέας του βιβλίου «Γιατί οι γυναίκες κάνουν καλύτερο σεξ επί σοσιαλισμού» («Why women have better sex under socialism»), εξηγεί στη «σχεδία» τους λόγους για τους οποίους οι γυναίκες στα σοσιαλιστικά καθεστώτα απολάμβαναν περισσότερο την ερωτική τους ζωή.
«Θάλασσα, ο αιώνιος σύντροφος». Μια φωτογράφος μάς ταξιδεύει στον κόσμο της εύγλωττης σιωπής, στο βυθό των εσωτερικών μας συναισθημάτων, του ονείρου και του ιδεατού, καλώντας μας να πάρουμε βαθιά ανάσα και να κολυμπήσουμε στα ζεστά νερά της ενσυναίσθησης. «Η φωτογραφία είναι το μοναδικό αληθινό ψέμα που γνώρισα στη ζωή μου. Είναι το μέσο επαφής με το υποσυνείδητο, τις μνήμες, το όνειρο και το ιδεατό», επισημαίνει, μεταξύ άλλων, στη συνέντευξή της στη «σχεδία» η Ρενέ Ρεβάχ.
«Η Λούσι τώρα δικαιώνεται». Το 2018 έκλεισε φέρνοντας μια σημαντική εξέλιξη επί ευρωπαϊκού εδάφους στον τομέα των δικαιωμάτων των ζώων, η οποία αφορά την απόφαση της βρετανικής κυβέρνησης να απαγορεύσει την πώληση σκύλων και γατών στα καταστήματα κατοικιδίων, ενώ πάνω από 20 πολιτείες των ΗΠΑ έχουν εφαρμόσει το μέτρο επιβολής προστίμου έως και 500 δολαρίων για την πώληση ενός ζώου που δεν είναι προϊόν διάσωσης. Καθώς, διεθνώς, εξαπλώνεται το κύμα απαγορεύσεων, η μέρα που θα αποτελεί παρελθόν και στη χώρα μας η πώληση ζώων συντροφιάς από καταστήματα κατοικιδίων ίσως να μην είναι και τόσο μακριά.
«Ένας χαμαιλέων στο πανί». Ένα από τα πιο λαμπερά αστέρια του Χόλιγουντ μιλάει για την ανάγκη ανατροπής της πολιτικής του Τραμπ, τα πατρικά του καθήκοντα, την πολύχρονη φιλία του με τον Μάρτιν Σκορτσέζε, την επίδραση της μικρής οθόνης στην κινηματογραφική βιομηχανία και διαβεβαιώνει ότι δεν σκοπεύει να αποσυρθεί από το καλλιτεχνικό στερέωμα. «Αν ήμουν πρόεδρος για μια μέρα, θα ανέτρεπα πολλά πράγματα που έχει προωθήσει ο Τραμπ και θα επανέφερα τη χώρα στο σωστό μονοπάτι. Αυτή τη στιγμή όλα είναι ένα χάος», υπογραμμίζει ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο.
Βασικό συστατικό της κινεζικής ιατρικής, το δέρμα του γαϊδουριού τροφοδοτεί ένα παρεμπόριο που σηματοδοτεί την οικονομική καταστροφή των φτωχών αγροτών της Μαύρης Ηπείρου. Καλά οργανωμένες συμμορίες κλέβουν γαϊδούρια και τα σκοτώνουν για να πουλήσουν τα δέρματα σε συμμορίες, οι οποίες τα προωθούν λαθραία στην Κίνα. Περισσότερα στο αποκαλυπτικό ρεπορτάζ με τίτλο «Οι μαυραγορίτες των όνων».
«”Εμείς σας ευχαριστούμε για τον κόπο σας”, μου είπε μια αναγνώστρια. Βούρκωσαν τα μάτια μου. Αυτή η γυναίκα, χωρίς να το ξέρει, μου επέστρεψε το κουράγιο να συνεχίσω», περιγράφει η Μαρία για μια συνάντηση με μια «χαμογελαστή κυρία» στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Την ιστορία του ελληνικού περιοδικού δρόμου τη γράφουν οι άνθρωποι εκείνοι που το διανέμουν καθημερινά στο δρόμο αλλά και εκείνοι που, είτε το αγοράζουν είτε όχι, στέκονται να πουν μια κουβέντα, να επικοινωνήσουν. Τη γράφουν οι αμέτρητες «καλημέρες», οι απλές κουβέντες, οι εκδηλώσεις ενθάρρυνσης και αγάπης, ακόμη και οι πιο δύσκολες στιγμές αμφισβήτησης και προσβολής (γιατί υπάρχουν και αυτές). Και τώρα που μπαίνουμε στον έβδομο χρόνο ζωής του περιοδικού επανερχόμαστε για να μοιραστούμε κάποιες από τις καθημερινές ιστορίες των ανθρώπων της «σχεδίας». Αυτό ακριβώς κάνουμε στο ρεπορτάζ με τίτλο «Ημερολόγιο καταστρώματος».
«Μέσα από την Εθνική Αστέγων έμαθα να συνεργάζομαι, να ακούω τη γνώμη του άλλου, να αποδέχομαι τα λάθη μου. Είχα μάθει να τα κάνω όλα μόνη μου και η ομάδα με εξέλιξε ως άνθρωπο», είχε πει παλαιότερα η Έλενα, φοιτήτρια τώρα στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Μπορεί μια μπάλα να αλλάξει τον κόσμο, να εμπνεύσει, να κινητοποιήσει; Και βέβαια μπορεί. Απόδειξη η δική μας Εθνική Αστέγων και εκατοντάδες αντίστοιχα προγράμματα απανταχού της Γης. Στο κοινωνικό ποδόσφαιρο και στον μεταμορφωτικό του ρόλο είναι αφιερωμένο το ρεπορτάζ με τίτλο «Η ελπίδα κυλάει στο χορτάρι».
«Όταν πούλησα τις πρώτες μου δημιουργίες, δάκρυσα. Σκεφτόμουν τον κόπο μου για να τα φτιάξω, αλλά έλεγα: “Το καράβι είναι φτιαγμένο για να ταξιδεύει”». Το πώς το κοινωνικό και περιβαλλοντικό μας πρόγραμμα «σχεδία αρτ» ξαναζωντανεύει ένα ιστορικό κομμάτι της Αθήνας, αλλά και τις ελπίδες συνανθρώπων μας για μια καλύτερη ζωή περιγράφουμε στο κείμενο με τίτλο «Το καράβι είναι για να ταξιδεύει».
«Οι 121 λέξεις της σωτηρίας». Οι εκατοντάδες συμμετοχές σε έναν ξεχωριστό διαγωνισμό όπου η λέξη-κλειδί ήταν «σχεδία» καταδεικνύουν πώς το ελληνικό περιοδικό δρόμου αποτελεί πηγή λογοτεχνικής έμπνευσης.
Ακόμη, μέσα από την ιστορία μιας μικρής αγγελίας, μαθαίνουμε να παίζουμε τζουρά, ενώ ο Χρήστος Αλεφάντης παρκάρει τη νταλίκα Λεωχάρους και Χιουμ χάιγουεϊ γωνία. Ο Γιώργος Βέης περιγράφει πώς δυο μόνο χορδές μπορούν να γίνουν σύμβολο ζωής και ελπίδας, ενώ οι ηθοποιοί και εκπαιδευτές θεάτρου Βασίλης Οικονόμου και Πάνος Ζουρνατζίδης αφηγούνται στιγμές της κοινής τους διαδρομής. Οι φακοί του Κωστή Μπακόπουλου και του Χρήστου Παπαχρήστου καταγράφουν μεσημεριανά στιγμιότυπα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αντίστοιχα. Κλείνουμε τραπέζι σε ένα κουτούκι μιας αθηναϊκής γειτονιάς, γεμάτο από απεραθίτικες μνήμες, ενώ δοκιμάζουμε ντάμπα κουάνγκα από έναν Κονγκολέζο, που από τα σχολεία των ορθόδοξων ιεραποστολών στο Κολγουέζι βρέθηκε γεωπόνος στην Αθήνα να εμπνέει παιδιά που πήραν αυτά το δρόμο της προσφυγιάς. Παράλληλα, κάνουμε νέες εγγραφές στο τακτικό ημερολόγιο της «σχεδίας».
«Θάλασσα, ο αιώνιος σύντροφος». Μια φωτογράφος μάς ταξιδεύει στον κόσμο της εύγλωττης σιωπής, στο βυθό των εσωτερικών μας συναισθημάτων, του ονείρου και του ιδεατού, καλώντας μας να πάρουμε βαθιά ανάσα και να κολυμπήσουμε στα ζεστά νερά της ενσυναίσθησης. «Η φωτογραφία είναι το μοναδικό αληθινό ψέμα που γνώρισα στη ζωή μου. Είναι το μέσο επαφής με το υποσυνείδητο, τις μνήμες, το όνειρο και το ιδεατό», επισημαίνει, μεταξύ άλλων, στη συνέντευξή της στη «σχεδία» η Ρενέ Ρεβάχ.
«Η Λούσι τώρα δικαιώνεται». Το 2018 έκλεισε φέρνοντας μια σημαντική εξέλιξη επί ευρωπαϊκού εδάφους στον τομέα των δικαιωμάτων των ζώων, η οποία αφορά την απόφαση της βρετανικής κυβέρνησης να απαγορεύσει την πώληση σκύλων και γατών στα καταστήματα κατοικιδίων, ενώ πάνω από 20 πολιτείες των ΗΠΑ έχουν εφαρμόσει το μέτρο επιβολής προστίμου έως και 500 δολαρίων για την πώληση ενός ζώου που δεν είναι προϊόν διάσωσης. Καθώς, διεθνώς, εξαπλώνεται το κύμα απαγορεύσεων, η μέρα που θα αποτελεί παρελθόν και στη χώρα μας η πώληση ζώων συντροφιάς από καταστήματα κατοικιδίων ίσως να μην είναι και τόσο μακριά.
«Ένας χαμαιλέων στο πανί». Ένα από τα πιο λαμπερά αστέρια του Χόλιγουντ μιλάει για την ανάγκη ανατροπής της πολιτικής του Τραμπ, τα πατρικά του καθήκοντα, την πολύχρονη φιλία του με τον Μάρτιν Σκορτσέζε, την επίδραση της μικρής οθόνης στην κινηματογραφική βιομηχανία και διαβεβαιώνει ότι δεν σκοπεύει να αποσυρθεί από το καλλιτεχνικό στερέωμα. «Αν ήμουν πρόεδρος για μια μέρα, θα ανέτρεπα πολλά πράγματα που έχει προωθήσει ο Τραμπ και θα επανέφερα τη χώρα στο σωστό μονοπάτι. Αυτή τη στιγμή όλα είναι ένα χάος», υπογραμμίζει ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο.
Βασικό συστατικό της κινεζικής ιατρικής, το δέρμα του γαϊδουριού τροφοδοτεί ένα παρεμπόριο που σηματοδοτεί την οικονομική καταστροφή των φτωχών αγροτών της Μαύρης Ηπείρου. Καλά οργανωμένες συμμορίες κλέβουν γαϊδούρια και τα σκοτώνουν για να πουλήσουν τα δέρματα σε συμμορίες, οι οποίες τα προωθούν λαθραία στην Κίνα. Περισσότερα στο αποκαλυπτικό ρεπορτάζ με τίτλο «Οι μαυραγορίτες των όνων».
«”Εμείς σας ευχαριστούμε για τον κόπο σας”, μου είπε μια αναγνώστρια. Βούρκωσαν τα μάτια μου. Αυτή η γυναίκα, χωρίς να το ξέρει, μου επέστρεψε το κουράγιο να συνεχίσω», περιγράφει η Μαρία για μια συνάντηση με μια «χαμογελαστή κυρία» στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Την ιστορία του ελληνικού περιοδικού δρόμου τη γράφουν οι άνθρωποι εκείνοι που το διανέμουν καθημερινά στο δρόμο αλλά και εκείνοι που, είτε το αγοράζουν είτε όχι, στέκονται να πουν μια κουβέντα, να επικοινωνήσουν. Τη γράφουν οι αμέτρητες «καλημέρες», οι απλές κουβέντες, οι εκδηλώσεις ενθάρρυνσης και αγάπης, ακόμη και οι πιο δύσκολες στιγμές αμφισβήτησης και προσβολής (γιατί υπάρχουν και αυτές). Και τώρα που μπαίνουμε στον έβδομο χρόνο ζωής του περιοδικού επανερχόμαστε για να μοιραστούμε κάποιες από τις καθημερινές ιστορίες των ανθρώπων της «σχεδίας». Αυτό ακριβώς κάνουμε στο ρεπορτάζ με τίτλο «Ημερολόγιο καταστρώματος».
«Μέσα από την Εθνική Αστέγων έμαθα να συνεργάζομαι, να ακούω τη γνώμη του άλλου, να αποδέχομαι τα λάθη μου. Είχα μάθει να τα κάνω όλα μόνη μου και η ομάδα με εξέλιξε ως άνθρωπο», είχε πει παλαιότερα η Έλενα, φοιτήτρια τώρα στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Μπορεί μια μπάλα να αλλάξει τον κόσμο, να εμπνεύσει, να κινητοποιήσει; Και βέβαια μπορεί. Απόδειξη η δική μας Εθνική Αστέγων και εκατοντάδες αντίστοιχα προγράμματα απανταχού της Γης. Στο κοινωνικό ποδόσφαιρο και στον μεταμορφωτικό του ρόλο είναι αφιερωμένο το ρεπορτάζ με τίτλο «Η ελπίδα κυλάει στο χορτάρι».
«Όταν πούλησα τις πρώτες μου δημιουργίες, δάκρυσα. Σκεφτόμουν τον κόπο μου για να τα φτιάξω, αλλά έλεγα: “Το καράβι είναι φτιαγμένο για να ταξιδεύει”». Το πώς το κοινωνικό και περιβαλλοντικό μας πρόγραμμα «σχεδία αρτ» ξαναζωντανεύει ένα ιστορικό κομμάτι της Αθήνας, αλλά και τις ελπίδες συνανθρώπων μας για μια καλύτερη ζωή περιγράφουμε στο κείμενο με τίτλο «Το καράβι είναι για να ταξιδεύει».
«Οι 121 λέξεις της σωτηρίας». Οι εκατοντάδες συμμετοχές σε έναν ξεχωριστό διαγωνισμό όπου η λέξη-κλειδί ήταν «σχεδία» καταδεικνύουν πώς το ελληνικό περιοδικό δρόμου αποτελεί πηγή λογοτεχνικής έμπνευσης.
Ακόμη, μέσα από την ιστορία μιας μικρής αγγελίας, μαθαίνουμε να παίζουμε τζουρά, ενώ ο Χρήστος Αλεφάντης παρκάρει τη νταλίκα Λεωχάρους και Χιουμ χάιγουεϊ γωνία. Ο Γιώργος Βέης περιγράφει πώς δυο μόνο χορδές μπορούν να γίνουν σύμβολο ζωής και ελπίδας, ενώ οι ηθοποιοί και εκπαιδευτές θεάτρου Βασίλης Οικονόμου και Πάνος Ζουρνατζίδης αφηγούνται στιγμές της κοινής τους διαδρομής. Οι φακοί του Κωστή Μπακόπουλου και του Χρήστου Παπαχρήστου καταγράφουν μεσημεριανά στιγμιότυπα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αντίστοιχα. Κλείνουμε τραπέζι σε ένα κουτούκι μιας αθηναϊκής γειτονιάς, γεμάτο από απεραθίτικες μνήμες, ενώ δοκιμάζουμε ντάμπα κουάνγκα από έναν Κονγκολέζο, που από τα σχολεία των ορθόδοξων ιεραποστολών στο Κολγουέζι βρέθηκε γεωπόνος στην Αθήνα να εμπνέει παιδιά που πήραν αυτά το δρόμο της προσφυγιάς. Παράλληλα, κάνουμε νέες εγγραφές στο τακτικό ημερολόγιο της «σχεδίας».
Αυτά και άλλα πολλά. Στο τεύχος #67 της «σχεδίας» (Φεβρουαρίου 2019), που κυκλοφορεί εκτάκτως στους δρόμους της πόλης από την Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2019.
Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (4,00€), το 67,5% (δηλαδή τα 2,70€) αφορούν απευθείας τον ίδιο τον πωλητή.
«Πάνω από 100 εφημερίδες δρόμου, 34 χώρες, 5 ήπειροι, 24 γλώσσες, 9.300 άστεγοι πωλητές κάθε μέρα, 21.000 άστεγοι πωλητές κάθε χρόνο, 2.000 εθελοντές, 5.000.000 αναγνώστες, 20.000.000 πωλήσεις για το 2017, που σημαίνει 2.300.000€ έσοδα μηνιαίως και 27.000.000€ ετησίως έσοδα για τους πωλητές παγκοσμίως και, συνάμα, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.insp.ngo).
ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς να μην ξεχνάτε να την παίρνετε!
