Γράφει η Ντόρα Παπάζη
«Η μουσική εκφράζει αυτό που με λέξεις δεν μπορεί να ειπωθεί και αυτό για το οποίο κανείς δεν μπορεί να μείνει σιωπηλός». Αυτή η πολύ γνωστή ρήση ανήκει στον Βίκτωρ Ουγκώ και δίνει μια πολύ ποιητική, αλλά και εύστοχη απάντηση του τί ακριβώς προσπαθούν να περάσουν οι καλλιτέχνες με τη μουσική τους. Αυτήν την τέχνη που δεν μπορεί να συγκρατήσει την ορμή της εντός θεάτρων, μουσικών σκηνών και studio, αλλά ξεχύνεται ζωηρά, δυναμικά παντού γύρω μας. Και όταν, μάλιστα, τη συναντάς στους δρόμους, καθώς πηγαίνεις στη δουλειά, στη σχολή ή για μια απλή βόλτα, τότε η μαγεία της σε συνεπαίρνει, σου φτιάχνει τη διάθεση, σε κάνει να ονειρεύεσαι.
Και αυτοί ακριβώς είναι και οι λόγοι που θα συναντήσεις προς το παρόν άσημους, αλλά σπουδαίους καλλιτέχνες στα πιο όμορφα μέρη της Θεσσαλονίκης. Γιατί για αυτούς η μουσική δεν εγκλωβίζεται ανάμεσα σε τοίχους, αλλά βρίσκεται παντού γύρω μας και μας ενώνει. Αριστοτέλους, πλατεία Ναυαρίνου, Ικτίνου, Καμάρα, νέα παραλία… Χαρακτηριστικά μέρη της πόλης του Βορρά που προτιμούν οι μουσικοί του δρόμου, για να μοιραστούν την τέχνη τους. Θα τους δεις να παίζουν κιθάρα, ακορντεόν, πνευστά και άλλα όργανα, άλλους από αυτούς χαμογελαστούς, άλλους πιο προσηλωμένους σε αυτό που κάνουν, μα πάντα η παρουσία τους θα αποτελεί ευχάριστη νότα δροσιάς και αισιοδοξίας μέσα στη βουή και τη σκόνη της πόλης.
Η Δέσποινα, ο Δημήτρης και ο Νίκος συνιστούν κλασικό παράδειγμα καλλιτεχνών που αγαπώντας τόσο τη μουσική, αλλά και την Θεσσαλονίκη αποφάσισαν να δίνουν μικρές συναυλίες στον πεζόδρομο της Αγίας Σοφίας και στην Αριστοτέλους. Τα τρία αδέλφια παίζουν κιθάρες, κλαρίνο και μπουζούκι, ενώ φωνή τους είναι η Δέσποινα που επιλέγει να τραγουδά κυρίως έντεχνα, ρεμπέτικα και παραδοσιακά. Εύλογα απόρησα, αν ντρέπονταν την πρώτη φορά που βγήκαν να παίξουν στην πόλη. «Η πρώτη φορά που βγήκαμε στο δρόμο με τον Νίκο, διηγείται η Δέσποινα, ήταν πριν από τρία χρόνια περίπου, όταν ακόμη πηγαίναμε σχολείο και αφού είχαμε μαλώσει πολλές φορές με τον μπαμπά μας μέχρι να μας αφήσει. Θέλαμε, βλέπεις, να αγοράσουμε εισιτήρια για την συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου, με δικά μας λεφτά. Η αλήθεια είναι, όμως, πως πάντα θαύμαζα αυτούς που έπαιζαν μουσική στο δρόμο ή έκαναν οποιοδήποτε είδος τέχνης».
Και μπορεί η μουσική στο δρόμο να είναι απολαυστική για τους περισσότερους, όμως υπάρχει και κόσμος που παρεξηγεί κάπως την παρουσία των καλλιτεχνών στις γωνιές της πόλης. Το γεγονός πως υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν αυτό που αγαπούν δουλειά, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να υποβιβάζει την τέχνη τους. Υπάρχουν, φυσικά, και νέοι μουσικοί, όπως τα παιδιά που θέλουν απλώς να εκφραστούν, ενώ παράλληλα σπουδάζουν. Ρωτάω τον Δημήτρη για τις αντιδράσεις του κόσμου. «Άλλοι μένουν και μας ακούν, άλλοι βγάζουν βίντεο και φωτογραφίες, άλλοι έρχονται και μας μιλάνε, τα παιδάκια χορεύουν και χαίρονται και υπάρχουν κι αυτοί που συνεχίζουν να προχωρούν».
Ο κόσμος έχει ανάγκη την μουσική, για να αποδρά από την καθημερινότητα, να νιώθει ελεύθερος, να καταπραΰνει την πονεμένη του ψυχή. Κάτι που επαληθεύει τη θέση αυτή είναι το περιστατικό που αφηγείται η Δέσποινα: «Δε θα ξεχάσω μια φορά που αφού είχαμε τελειώσει και μαζεύαμε τα όργανα, ήρθε ένας κύριος κρατώντας στο χέρι ένα δεκάευρο. Εγώ νόμισα πως ήθελε να του κάνουμε ψιλά. Αυτός χαμογέλασε και είπε πως αυτά είναι για μας και ότι κάθισε στην καφετέρια απέναντι για να μας ακούσει. Είναι πολύ συγκινητικό όταν αυτό που κάνεις έχει ανταπόκριση. Παίρνεις κουράγιο και θάρρος να συνεχίσεις».
Τους μουσικούς του δρόμου να τους αντιμετωπίζεις σα γιατρούς για τη ψυχολογία της στιγμής, θα πρόσθετα εγώ. Εκεί που περπατάς στην πόλη, αλλά οι σκοτούρες σου θολώνουν το μυαλό, άνοιξε τα μάτια σου, για να δεις την ομορφιά της Θεσσαλονίκης και τα αυτιά σου τέντωσέ τα, γιατί κοντά σου θα υπάρχει κάποιος που με την κιθάρα του θα σε ταξιδέψει. Η εποχή μας είναι δύσκολη, αλλά ο φόβος να ονειρευτούμε μόνο κακό θα κάνει. Και αυτό μου το επεσήμανε ένας στίχος που ο Νίκος θεωρεί αγαπημένο του: «άνθρωπέ μου τι ξεφτίλα, να σου χαλάνε το όνειρο και εσύ να τους αφήνεις…»
