Η Ιωάννα δυσκολεύεται να συχωρήσει τον εαυτό της κάθε φορά που κάνει ένα λάθος. Γίνεται σκληρή με την ίδια πιστεύοντας ότι θα έπρεπε να τα καταφέρνει #καλύτερα. Θα τα καταφέρει άραγε να σταματήσει να νιώθει "κακό παιδί"; Θα πάψει να αισθάνεται πως #φταίει για όλα; ΝΕΟ άρθρο της ψυχοθεραπεύτριας Νέλης Βυζαντιάδου. 

Τα παιδιά αν τους δώσεις  χώρο και αγάπη, σε διδάσκουν μονοπάτια που είχες ξεχάσει. Το παιχνίδι είναι το μέσο τους, για να μπουν στη στιγμή. Κι αν το έδαφος ευδοκιμεί και νιώσουν ασφάλεια, από την δόνηση που θα εκπέμπουν τα μάτια σου, θα σε βάλουν κι εσένα μέσα σ’ αυτήν. Από την Δήμητρα Αθανασοπούλου.

ΔΕΝ δέχομαι τις τύψεις όταν ταίζω το παιδί μου επειδή αδυνατώ να προλάβω την πείνα ενός άλλου παιδιού… ΔΕΝ δέχομαι τη μομφή της σιωπής επειδή νιώθω απελπιστικά αδύναμη εναντίον ενός πανίσχυρου συστήματος…  Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου.

Αν το Χοακίν δεν σου ακούγεται και πολύ δύσκολο όνομα για να το προφέρεις, για τους Αμερικανούς μάλλον είναι πολύ, και έτσι ¨ανάγκασαν¨ τον Χοακίν Φίνιξ ως παιδί, να το αλλάξει. Από την Ιωάννα Δούνδη.

 Μία φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα πρόγραμμα στο κομπιούτερ, ένα πρόγραμμα Διεκπεραίωσης. Το οποίο εντοπίζει στα σκουπίδια ένα μωρό. Και αποφασίζει - ενάντια στους κανόνες της γεμάτης ‘ευμάρεια’ και τεχνητή νοημοσύνη πόλης- να σώσει αυτό το περίσσιο παιδί.

  Η Γιολακοτουρίν, ή αλλιώς γάτα Γιούλ, είναι μια τεράστια μοχθηρή γάτα, που κρυφοκοιτάζει από τα παράθυρα για να δει τι δώρο πήρε ο καθένας. Αν ανακαλύψει καινούρια ρούχα, φεύγει. Διαφορετικά, τρώει το δείπνο για ορεκτικό πριν προχωρήσει στο κυρίως γεύμα: ένα ολόκληρο παιδί.

«Δεν θα τα καταφέρω - το #παιχνίδι του θύματος». #Άρθρο της ψυχοθεραπεύτριας Νέλης #Βυζαντιάδου. 

 Το αριστούργημα του συγγραφέα Μενέλαου Λουντέμη, «Ένα παιδί μετράει τ' άστρα», που έχει «μαγέψει» γενιές και γενιές, ανεβαίνει φέτος τον χειμώνα από την Παιδική Σκηνή του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, στο «Καμπέρειο Θέατρο».

 Πρόκειται για μια σύγχρονη, δυναμική, μαγευτική, φανταστική παραγωγή του διαχρονικού αριστουργήματος του Τζέιμς Μ. Μπάρι που μας οδηγεί σε μια Χώρα του Ποτέ που θα μπορούσε να είναι καλά κρυμμένη στην καθημερινότητα των παιδιών της πόλης και κρύβει την έγνοια και την ανησυχία του παιχνιδιού καθώς το παιδί μεγαλώνει.

 Ένα στα τρία άτομα που χρησιμοποιούν το διαδίκτυο είναι παιδί, ωστόσο για τους μικρούς περιηγητές το internet εξακολουθεί να είναι ένα περιβάλλον γεμάτο με σημαντικούς κινδύνους.

Η #Ερμιόνη ονειρευόταν από #παιδί να ζήσει στο #Παρίσι. Στα #όνειρα όμως του Σπύρου, του συντρόφου της, δεν υπάρχει το Παρίσι. Σύντομα θα της θέσει ένα ξεκάθαρο #δίλημμα που συνοψίζεται στις παρακάτω λέξεις: "Η εμένα ή τη δουλειά στο Παρίσι". Κι εκείνη θα πρέπει να αποφασίσει. Και γρήγορα μάλιστα καθώς ο χρόνος την πιέζει ασφυκτικά. NEO Άρθρο της ψυχοθεραπεύτριας Νέλης #Βυζαντιάδου.

Η Θάλεια γνώρισε τον Απόστολο κατά τη διάρκεια των μεταπτυχιακών της σπουδών στη Γαλλία και μέσα σε λίγους μήνες έμεινε έγκυος. Προτού προλάβουν να συμπληρώσουν 2 χρόνια σχέσης είχαν ήδη το πρώτο τους παιδί. Και τα χρόνια περνούσαν βρίσκοντας το ζευγάρι αγαπημένο. Μέχρι που μια μέρα η Θάλεια αποφάσισε να μην είναι άλλο πια η δυνατή... Άρθρο της ψυχοθεραπεύτριας Νέλης Βυζαντιάδου.

 Πόσο χαμηλότερα μπορεί να πέσει κάποιος από το να εκμεταλλεύεται ένα ορφανό παιδί και να στήνει καλλιστεία με αυτά τα παιδιά; Το σκεπτικό είναι απλό. Βάζουν το ορφανό παιδάκι στην πασαρέλα να περπατάει, το βλέπουν οι ενδιαφερόμενοι γονείς, πλειοδοτούν και στη συνέχεια το παίρνουν.

 Τον απόλυτο εφιάλτη έζησε μια οικογένεια, όταν ο παππούς, που ήταν επιφορτισμένος με το μπέιμπι σίτινγκ, έριξε στο φούρνο το δίχρονο εγγόνι του, επειδή, όπως δήλωσε μετά την ανατριχιαστική του πράξη, «είδε το διάβολο στο παιδί».

 Κεντρική θέση κατέχουν από την μία ο έρωτας, ως μια σαρωτική δύναμη που υπερβαίνει την λογική της ηρωίδας, από την άλλη η μητρότητα, που φέρνει την ηρωίδα αντιμέτωπη με την πιο ακραία εκδοχή της σκληρότητάς της - για να σώσει το παιδί της υιοθετεί ένα ακόμα 

 Όταν ανεβάζεις στο Δελφινάριο μια πινακίδα για το καλοκαίρι που γράφει «Σεφερλής τον χειμώνα στο Παλλάς» και είναι μόνος του και δεν σέβεται ούτε τα χρόνια μου, ούτε την ηλικία μου, είναι ντροπή του. Αυτό λοιπόν που βγάζει προς τα έξω ένα πολύ καλό παιδί που σέβεται… όχι σε έμενα. Και τα λέω δημόσια.

 Κάθε παιδί που παίζει επιτραπέζια παιχνίδια καταλαβαίνει ότι το ρίξιμο των ζαριών φέρνει κάποιο απρόβλεπτο αποτέλεσμα. Έτσι συμβαίνει και με την ασφάλεια στο Διαδίκτυο. Ακόμα κι αν ένας χρήστης του Διαδικτύου πάρει όλα τα μέτρα προστασίας που θα μπορούσε, ακόμα κι αν δεν κάνει κάποιο λάθος, μπορεί και πάλι να χάσει σε αυτό το «παιχνίδι».

 Οι γνώσεις μας για το σεξ προέρχονται από πρώιμες περιγραφές των γονιών μας, από τυχόν ενημερωτικές ημερίδες στο σχολείο και φυσικά από το ίντερνετ το οποίο πλέον είναι διαθέσιμο σε κάθε μικρό παιδί από αρκετά μικρή ηλικία.

 Υποδεχόμαστε παράλληλα στη μεγαλύτερη Χριστουγεννιάτικη γιορτή, το μεγαλύτερο φεστιβάλ για το παιδί, και μαζί μεταμορφώνουμε για ένα τριήμερο (21-23 Δεκεμβρίου) την Αποθήκη Γ’ στο Λιμάνι!

 Μια καλοστημένη παράσταση με έντονο συναίσθημα και δυνατό περιεχόμενο, έστω κι αν κάποια στοιχεία μας προβλημάτισαν… Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου.

 Διδάσκει μαθήματα ζωής, αναθέτει ευθύνες στον εαυτό της και σε αυτό, θέτει τα όριά της και τα ξεπερνά με τεράστια δυσκολία, διαπραγματεύεται δύο υπάρξεις σε μία. Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου για τον Σωφέρ Θεάτρου.