Η παράσταση «Το Παγκάκι», έργο του Ρώσου συγγραφέα Αλεξάντερ Γκέλμαν, σε σκηνοθεσία τουΓιώργου Κιμούλη στο Θέατρο Αμαλία, αποτελεί τη σιωπηρή κραυγή ενός άνδρα χαμένου μέσα στο Εγώ του για αγάπη, κατανόηση κι αποδοχή. Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου.

 Ψυχοθεατρική στήλη γίνεται; Αν είσαι στην Κουλτουρόσουπα όλα μπορούν να συμβούν, καθώς έρχεται μια αναπάντεχη θεατρική στήλη που όμοιά της δεν έχει ξανασυμβεί στα χρονικά του θεατρικού χώρου με την υπογραφή της ψυχοθεραπέτριας κας Νέλης Βυζαντιάδου.

 To μουσικό αυτό παραμύθι είναι το “οδοιπορικό” ενός κοριτσιού προς την ενηλικίωση, την αυτογνωσία και την αυτοπεποίθηση. Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου για τον Σωφέρ Θεάτρου.

Το καταπληκτικά πυκνό σε νοήματα έργο του Αριστοφάνη «Νεφέλες», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά και μετάφραση Γιάννη Αστερή στο Θέατρο Δάσους, διαπραγματεύεται την ανάγκη μιας κοινωνίας για ριζικές αλλαγές στους θεσμούς και στην αντίληψη της πραγματικότητας. Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου για τον Σωφέρ Θεάτρου.

 Η παράσταση - αριστούργημα, αγγίζει με θάρρος την κενότητα και ματαιοδοξία των ανθρώπινων σχέσεων εντός του έγγαμου βίου και τις εκθέτει στα μάτια των θεατών με έναν αριστοτεχνικά δεμένο κωμικοτραγικό τρόπο. Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου για τον Σωφέρ Θεάτρου.

Η παράσταση «Το βρακί» του Καρλ Στέρνχαϊμ, σε διασκευή της Καρίνας Ιωαννίδου και σκηνοθεσία του Γρηγόρη Μήτα στο Θέατρο Φλέμινγκ, πραγματεύεται με ιδιαίτερα ευφάνταστα θεατρικά μέσα την υποκρισία της μεγαλοαστικής τάξης, το κυνήγι του χρήματος και της εξουσίας. Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου για τον Σωφέρ Θεάτρου.

Μια επιλογή κειμένων από τον Νίκο Βουδούρη και την Αναστασία Θεοφανίδου και σε σκηνοθεσία του Νίκου Βουδούρη από την ομάδα “Σχήμα εκτός Άξονα” στη Σοφίτα του Μπενσουσάν Χαν, “ανταμώνουν” ηρωίδες έργων της Βιρτζίνια Γουλφ και του Τζέιμς Τζόυς, με κείμενα της Ντόρις Λέσινγκ και της Εστέρ Βιλάρ. Ο Σωφέρ Θεάτρου στις «Συνομιλίες Γυναικών»… Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου

Στην παράσταση “Πέφτει η Νύχτα” σε κείμενο του Μάριου Κωνσταντίνου και σκηνοθεσία του Κώστα Μελίδη από την Πειραματική Ομάδα  ‘’SO FULL’’ στο Θέατρο Σοφούλη, τα μέλη μιας οικογένειας μαζεύονται γύρω από το  χριστουγεννιάτικο τραπέζι, περιμένοντας και τη συμμετοχή του πατέρα τους σε αυτό.  Φαίνεται ωστόσο πως υπάρχει ένα έγκλημα κι ένας νεκρός σε ένα ερμητικά κλειστό δωμάτιο. Ποιος σκότωσε;  Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου για τον Σωφέρ Θεάτρου.

 Διδάσκει μαθήματα ζωής, αναθέτει ευθύνες στον εαυτό της και σε αυτό, θέτει τα όριά της και τα ξεπερνά με τεράστια δυσκολία, διαπραγματεύεται δύο υπάρξεις σε μία. Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου για τον Σωφέρ Θεάτρου.

 Στο ρομαντικό θεατρικό παιχνίδι “Η Ακίνητη Στιγμή: ένας οδηγός διαφυγής από τον λαβύρινθο]” έργο που προέκυψε κυρίως από την έμπνευση και τη δημιουργική γραφή της Ομάδας Διαπολιτισμικού Θεάτρου της Γερμανικής Σχολής Θεσσαλονίκης

 Η παράσταση “Φρικιά”, σε κείμενο και σκηνοθεσία του Δημοσθένη Μιχαηλίδη στο Θέατρο Σοφούλη από μια πολλά υποσχόμενη θεατρική ομάδα εφήβων, πραγματεύτηκε αυτή ακριβώς την υπέρβαση και τη διόγκωση του Εγώ, 

 Η παράσταση “Sorry, λάθος κρεβάτι!” σε κείμενο και σκηνοθεσία του Βασίλη Τσικάρα στο Θέατρο Άρατος σκιαγραφεί με μιαν ιδιαίτερα κωμική και τρυφερή διάθεση σχέσεις εξουσιαστικές που αναπτύσσονται ανάμεσα σε εραστές και συζύγους με αφορμή ένα κρεβάτι ξενοδοχείου. Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου για τον Σωφέρ Θεάτρου.

 Η ξεκαρδιστική παράσταση “60 λεπτά” σε σκηνοθεσία του Άνθιμου Κατιρτζόγλου στο Θέατρο Σοφούλη κερνάει τις περίφημες εκείνες σοκολατένιες ελίτσες των κηδειών σε ό-σους το αντέχουν. «60 λεπτά...» Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου για τον Σωφέρ Θεάτρου

 Η παράσταση «Ντα»του Χιου Λέοναρντ σε σκηνοθεσία του Δημοσθένη Παπαδόπουλου στο Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών επιδιώκει να εμβαθύνει παιχνιδιάρικα στις σκιές δύο ανθρώπων, ενός γιου κι ενός πατέρα.

 Γυναίκες και άνδρες, μητρικές-πατρικές φιγούρες και παιδιά, εραστές και οι γνωστοί-άγνωστοι της διπλανής πόρτας ή του ευρύτερου “οικογενειακού-να-το-κάνει-ο-θεός” περιβάλλοντος έρχονται σε σύγκρουση και αγωνίζονται άλλοτε μαζί άλλοτε ενάντια ο ένας στον άλλον, για να προσεγγίσουν την ευτυχία και την αρμονία των πραγμάτων τους.

 Δεν μπόρεσε να μεταφέρει ένα κλίμα εκτός εποχής στους θεατές. Δεν πέρασε την εικόνα του BigBrotherίστικου Κομμουνισμού σε θεατές που ανεβάζουν μέχρι και τη στοματική τους υγιεινή στο Instagram. Δεν πέρασε την εκκεντρική ιδιοφυΐα του Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι 

Η παράσταση «ΧΕΛΩΝΕΣ» ΤΗΣ ΣΑΣΑ ΝΑΤΣΗ σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Παυλίδη στο Θέατρο ¨Vis Motrix¨ αναδεικνύει την ουσία της ερωτικής σχέσης και της δημιουργίας οικογένειας, ως ένα και το αυτό

  Διαβολική η ώρα που ένας θρησκόληπτος θα καθορίζει τι επιτρέπεται να ανέβει σε μια θεατρική σκηνή και τι απαγορεύεται.Από τη στήλη «Όταν Πέσει η Αυλαία του Ν. Γρυλλάκη.

 Η πολυθρόνα σηκώνει το βάρος μου. Η πολυθρόνα σηκώνει το βάθος μου. Η πολυθρόνα σηκώνει τα όνειρά μου. Η πολυθρόνα σηκώνει το αύριο που με στοιχειώνει. Δεν ονειρεύονται οι νέοι. 

Δράττομαι της ευκαιρίας απ’ το έργο που ανεβάζουμε αυτή την περίοδο και θέλω να μιλήσω λίγο, για την σημαντικότητα που έχει το θέατρο στην κοινωνία και στην αντιμετώπιση των θεμάτων, όπως είναι παραδείγματος χάρη, το sex trafficking.