To μουσικό αυτό παραμύθι είναι το “οδοιπορικό” ενός κοριτσιού προς την ενηλικίωση, την αυτογνωσία και την αυτοπεποίθηση. Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου για τον Σωφέρ Θεάτρου.

 Η παράσταση “Mein Komplex: Όταν ο Hitler συνάντησε τον Freud…” σε διασκευή - σκηνοθεσία του Μπάμπη Κλαλιώτη στο Θέατρο Αμαλία, φέρνει τον Χίτλερ και την φιλενάδα του, Κριστίν, στο ιατρείο του Σίγκμουντ Φρόυντ! Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου για τον Σωφέρ Θεάτρου.

 Η παράσταση “Το Σεξ μετά τα 40!” στο Θέατρο Άρατος σκιαγραφεί με ιδιαίτερα κωμικό τρόπο τη σχέση δύο συζύγων που αντιμετωπίζουν πρόβλημα στην ερωτική τους ζωή. Άραγε θα καταφέρουν να σώσουν τον γάμο τους; Η έλευση του καναπέ στην ερωτική ζωή του ζευγαριού πολλές φορές σηματοδοτεί και το τέλος. Έχουν άραγε οι δύο αυτοί άνθρωποι τη δυνατότητα να βρουν μόνοι τους την άκρη; Ή απαιτείται η παρέμβαση τρίτων; Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου για τον Σωφέρ Θεάτρου.

Οι Σειρήνες, η Σκύλλα και η Χάρυβδη, ο Άδης, η Πηνελόπη και η Πολυφήμη, ο Άδης και η Ναυσικά βάζουν τρικλοποδιές στο ταξίδι του Οδυσσέα προς τη δική του Ιθάκη. Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου για τον Σωφέρ Θεάτρου.

Στην παράσταση “Ζόοτ”, έργο του Θανάση Τριαρίδη σε σκηνοθεσία της Νατιώτη Μαρίνας στο Μπενσουσάν Χαν, δύο γυναίκες αναμετρώνται για το ποια θα επηρεάσει την άλλη στο μοτίβο ζωής που η καθεμιά ενσαρκώνει.  Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου για τον Σωφέρ Θεάτρου.

Η παράσταση «Ecce Homo» σε πρωτότυπο κείμενο και σκηνοθεσία του Γιάννη Τσιαβού από την ομάδα “δυόtrees” στο θέατρο Studio29A είναι μια ηχηρή εκμυστήρευση των αληθειών του Ανθρώπου και μια πρότυπη υπέρβαση των αφηρημένων ιδανικών μιας αυστηρά οριοθετημένης κοινωνίας.  Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου για τον Σωφέρ Θεάτρου.

 Η παράσταση “Έρωτας και Δίαιτα”, μια γαλλική κωμωδία των Dacourt et Robert σε σκηνοθεσία και θεατρική προσαρμογή του Βασίλη Τσικάρα στο Θέατρο Άρατος με έναν ωραίο κωμικό τρόπο επιχειρεί να συνδέσει τον..  Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου

Το έργο της Λιλής Ζωγράφου «Η Αγάπη Άργησε Μια Μέρα» σε σκηνοθεσία του Ένκε Φεζολλάρι στο Θέατρο Ράδιο Σίτυ πραγματεύεται τη γυναικεία υποδούλωση στην πατρική και τη συζυγική εξουσία, αλλά και τον κακοποιητικό χαρακτήρα των σχέσεων εξάρτησης που αναπτύσσονται μέσα στην οικογένεια. Από τον Σωφέρ Θεάρου της Ζωής Ταυλαρίδου

 Δεν έχουν φαγητό. Δεν έχουν νερό. Παραληρούν γυμνοί, πλήρως απογυμνωμένοι στο σώμα και στην ψυχή, εκτεθειμένοι στο παρα-νομικό και παρανοϊκό πλαίσιο του πολέμου, υποκινούμενοι από το ένστικτο της επιβίωσης, που ειλικρινά εξαγριώνει ό,τι ο άνθρωπος κατέκτησε και καλλιέργησε από τα πρώτα ψήγματα πολιτισμού. 

 Η παράσταση “Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός”, έργο της συγγραφικής πένας των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου και σε σκηνοθεσία του Θεόφιλου Λάλου, στο Δημοτικό Θέατρο Θέρμης αναμοχλεύει έντεχνα

 Η “Χίμαιρα”, μια θεατρική διασκευή του Στρατή Πασχάλη στο περίφημο μυθιστόρημα του Μ. Καραγάτση, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου στο Μέγαρο Μουσικής από το Θέατρο Πορεία διδάσκει με τον πιο λυρικό τρόπο τα όρια ανάμεσα στην ελπίδα και τη χίμαιρα, την αληθινή αγάπη και τον ουτοπικό έρωτα, τη σχέση του ανθρώπου με την οικογένειά του και την εξάρτησή του από την ύλη. Γράφει η Ζωή Ταυλαρίδου για τον Σωφέρ Θεάτρου.

 Η παράσταση “ΜΠΡΑΝΤ” του Ερρίκου Ίψεν σε σκηνοθεσία του Δημητρίου Χατζηθεοδοσίου από την ομάδα ΔΥΙΟΣΚΟΥΡΟΣ ΦΟΙΝΙΞ στο Θέατρο Aυλαία φωτογραφίζει εξαιρετικά ανθρώπους που παραμένουν έγκλειστοι στην προσωπική τους φυλακή, των αγαθών και των ιδεών τους. 

 Η παράσταση «ΓΥΜΝΗ ΠΑΓΙΔΑ», μια νέα θεατρική εκδοχή του έργου “Χάρτινα Λουλούδια” του Έγκον Βολφ από το οποίο και εμπνέεται, σε κείμενο (αναπροσαρμογή) της Καρίνας Ιωαννίδου και σε σκηνοθεσία του Γρηγόρη Μήτα στο Θέατρο Φλέμινγκ στήνει έναν πλήρως αισθαντικό και πολυδαίδαλο ιστό αράχνης ανάμεσα σε έναν άνδρα και μία γυναίκα.

 Η παράσταση “ΕΛΛΑΣ... ΓΕΛΑΣ” σε σκηνοθεσία Παύλου Δανελάτου στο Θέατρο Σοφούλη βασίζεται σε τέσσερις σατιρικές κωμωδίες του Γεώργιου Σουρή. Διακωμωδεί και καυτηριάζει με ιδιαίτερα εύγλωττο τρόπο κι αυθεντικότητα τα κακώς κείμενα της ελληνικής κοινωνίας και της πολιτικής ζωής του τόπου μας, αποδεικνύοντας τον διαχρονικό τους χαρακτήρα.

 Η παράσταση «Ο ΑΓΑΠΗΤΙΚΟΣ ΤΗΣ ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΑΣ» του Δημητρίου Κορομηλά σε σκηνοθεσία του Μάριου Κωνσταντίνου στο Θέατρο Σοφούλη από την πειραματική θεατρική ομάδα Ντόμινο επιχειρεί να εμβαθύνει στην εξαρτητική σχέση της μάνας-παιδιού μέσα από τον καθρέπτη της ερωτικής αγάπης δύο ζευγαριών. 

 Ένας άνδρας και μία γυναίκα, περιχαρακωμένοι σε δεσμά γάμου, έλκονται κι απομακρύνονται συνεχώς. Έχουν προ πολλού εισέλθει σε σχέση ανταγωνισμού κι υπεροχής, κάλυψης των δικών τους προσωπικών αναγκών και εκμηδένισης των αναγκών του συντρόφου τους. Η γυναίκα καριέρας επιδιώκει να ανέλθει στην κλίμακα της επαγγελματικής ιεραρχίας, αδιαφορώντας για τον σύζυγό της και για την οικογενειακή τους ευτυχία.

 Στον βωμό των ενοχών σου θυσιάζω την ελευθερία μου. Απαίσια είμαι. Συμπεριφέρομαι απαίσια. Συμπεριφέρομαι παιδιάστικα. Συμπεριφέρομαι- πώς το ΄πες; Εγωιστικά... Θέλω να σε τρέχω. Συνέχεια. Θέλω να σε αναστατώνω. Θέλω να μην μπορείς να ηρεμήσεις, να τρελαίνεσαι με την αδυναμία σου να με νιώσεις, να χτυπά συνεχώς η καρδιά σου, να κουράζεις συνεχώς το μυαλό σου. Παιχνίδια του μυαλού σου.. 

 Η πολυθρόνα σηκώνει το βάρος μου. Η πολυθρόνα σηκώνει το βάθος μου. Η πολυθρόνα σηκώνει τα όνειρά μου. Η πολυθρόνα σηκώνει το αύριο που με στοιχειώνει. Δεν ονειρεύονται οι νέοι. 

«Ρόδια Τυφλού στη Γη». Για το έργο «Οιδίπους επί Κολωνώ». Από τη θεατρική στήλη «Σωφέρ» της Ζωής Ταυλαρίδου.

«Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα». Για την παράσταση «Μονόλογοι αλλιώς». Από τη θεατρική στήλη «Σωφέρ» της Ζωής Ταυλαρίδου.

«Μόνος + Μαζί = Πάθος». Για τα έργα «Αναζητώ το ΜΑΖΙ. Κατακτώ το Μόνος. Τι πανηγύρι!» & «Τα πρόσωπα του Πάθους».