Γράφει η Ντόρα Παπάζη.
Είναι πολλές οι φορές που πιάνω τον εαυτό μου σε σύγχυση, καθώς κάνω την καθημερινή – πλέον και δυστυχώς- εξερεύνηση στα social media. Scroll down την οθόνη του κινητού και λίγο λείπει να νοσούν από καρκίνο τα μάτια μου με τις γυναικείες υπάρξεις με τα αφύσικα ζουμερά χείλη και το τροπικό μαύρισμα καταμεσής Νοεμβρίου που κοιτώντας με την αναγκαία δόση λαγνείας το φακό σκορπούν εγκεφαλικά στους άρρενες και μη followers τους. Αν είστε γυναίκες, μπορεί και να ταυτίζεστε διαβάζοντας τις λέξεις αυτές. Αν πάλι είστε άντρες, το πιθανότερο είναι ότι έχετε ήδη πεισθεί πως είμαι πουριτανή και κυρίως κακεντρεχής, σχολιάζοντας κατά τέτοιον τρόπο αυτές τις ΓΥΝΑΙΚΑΡΕΣ με το αμίμητο σεξαπίλ.
Ωστόσο, πριν βιαστείς να κλείσεις αυτήν την Κουλτουροσελίδα και συνεχίσεις να χαζεύεις διάφορα άσχετα περί εκδηλώσεων, μουσικών post και λοιπών δημοσιεύσεων στα προσφιλή σου Instagram και Facebook, οφείλω να σου εξηγήσω ότι αφόρμηση για το άρθρο αυτό δεν υπήρξε καμιά εκπομπή στην τηλεόραση που προβάλλει τις «γυναικάρες» αυτές, αλλά ούτε και τα εξώφυλλα περιοδικών με αψεγάδιαστες διάσημες γυναίκες να ποζάρουν με όλη τη χάρη της γης συγκεντρωμένη πάνω τους. Στην πραγματικότητα, η ιδέα προέκυψε όντως από το Instagram, αλλά από το λογαριασμό μιας άσημης, μα ταλαντούχας –κατά την ταπεινή μου άποψη- καλλιτέχνιδος που σκίτσαρε ένα παχουλό γυναικείο σώμα με εσώρουχα συνοδευμένο από τη λεζάντα “Sexy isn’t a shape, It’s an attitude”.
Το λήμμα «σέξι» σε ένα κοινό ερμηνευτικό λεξικό αναφέρει: Αυτό που προκαλεί σεξουαλικό ενδιαφέρον. Κοινώς, διεγείρει σωματικά και εγκεφαλικά το άτομο. Και όντως αυτό ακριβώς ορίζεται γενικά ως σέξι. Το διεγερτικό. Αυτό, όμως που αδυνατώ να καταλάβω είναι πώς στο καλό καταλήξαμε να θεωρούμε διεγερτικό το αδύνατο ή χειρότερα γραμμωμένο σώμα, τα ψηλά πόδια ή τους κοιλιακούς που παίζεις και σκάκι επάνω, τα ξανθά πλούσια μαλλιά και το αποτριχωμένο σώμα; Τελικά ποιες είναι οι λεπτές διαφορές μεταξύ σέξι και χυδαίου, υπάρχει το αυθεντικό σεξαπίλ στην εποχή μας ή καταλήξαμε να φαντασιωνόμαστε εφιαλτικές κόπιες μοντέλων- φασόν της σύγχρονης εποχής;
Κάποτε, μπακ του ‘60s πρότυπο ομορφιάς και σεξαπίλ ήταν οι pin up γυναίκες, με τη φαρδιά λεκάνη και αυτά που σήμερα με τόση άνεση καλούμε «παραπάνω κιλάκια». Και αν δεν πείθεσαι ακόμη για το πόσο περιζήτητες ήταν οι ευτραφείς γυναίκες στην πάροδο των αιώνων θα αναμοχλεύσω και το πολύ μακρινό παρελθόν, την αναγεννησιακή περίοδο που ο Τιτσιάνο φιλοτέχνησε την «Αφροδίτη του Ουρμπίνο». Πλούσιο το στήθος, ωστόσο, το βλέμμα αθώο και το κορμί της όχι τέλεια σμιλευμένο. Ανθρώπινο, φυσικό, όπως κάθε γυναίκας που δεν έχει την πολυτέλεια να τρέχει ολημερίς στα γυμναστήρια και κομμωτήρια, για να πάρει τα εύσημα από το αρσενικό κοινό. Και το μυαλό, η σκέψη, το πνεύμα; Γιατί πέφτουμε όλοι και όλες στην παγίδα να αγνοούμε το στοιχείο αυτό, όταν αναζητούμε την έντονη έλξη; Ένα κοφτερό μυαλό έτοιμο να ανταποκριθεί σε κάθε ερέθισμα που του δίνεται και να κλέψει τις εντυπώσεις με τις ιδέες του, καθώς και ένα βλέμμα αεικίνητο, αλλά αποφασιστικό, πάντα ήταν της μόδας, πάντα κέρδιζε τις εντυπώσεις και των δύο φύλων. Ας μη ξεχνάμε πως η Ασπασία (ναι, αυτή του Περικλή…) έμεινε στην ιστορία όχι για το κάλλος της, αλλά για τη διπλωματία της, τις γνώσεις της, που την έχρισαν «αντικείμενο του πόθου» για ένα από τα σημαντικότερα πολιτικά πρόσωπα της Ελλάδας.
Αυτό ακριβώς είναι το attitude. Η αύρα που αναδίδει ένας άνθρωπος και τον κάνει να ξεχωρίσει στο χώρο με όποια πρόσωπα και αν βρεθεί. Μαγκιά δεν είναι να προκαλείς για την εικόνα που πλασάρεις στους αγνώστους και δήθεν φίλους, γιατί στην τελική αυτή είναι και μια φούσκα της εποχής που αν πάρεις μια πινέζα σε είκοσι χρόνια, θα κάνει ΜΠΑΜ και θα τη λησμονήσεις ολότελα. Μαγκιά είναι να κατορθώνεις να κάνεις τα φώτα να στρέφονται πάνω σου, τα βλέμματα να μη ξεκολλάνε για την πηγαία θηλυκότητά σου, αν είσαι γυναίκα, για την ειλικρινή στιβαρότητα και χαρακτήρα, αν είσαι άντρας. Στον αντίποδα, βεβαίως, θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για το ορμέμφυτο και για τις φροϋδικές θεωρίες περί “id”, που θέλουν τον άνθρωπο να διεγείρεται στη σκέψη των γεννητικών σημείων του σώματος, και αυτό ίσως και να εξηγεί κάπως την εμμονή με τα μίνι και τα αβυσσαλέα ντεκολτέ…
Εν έτη 2017 η έννοια του «σεξαπίλ», πάντως, έχει όντως παρεξηγηθεί. Στην τελική, μάλιστα, μπορεί και να πρόκειται για κάτι το εντελώς υποκειμενικό. Αυτό, όμως, που έχει σημασία είναι να περιττεύουν χαρακτηρισμοί όπως «σαύρα» ή «γαρίδα», για αυτό που εσένα δεν είναι του γούστου σου ή δήθεν επιτιμητικοί χαρακτηρισμοί, όπως «προσοντούχα». Και αυτά όχι γιατί τρέφονται ακραίες φεμινιστικές τάσεις, αλλά επειδή για σε αυτόν που θέλει να διατηρεί ένα επίπεδο και να δημιουργήσει και κάποια στιγμή μια υγιή σχέση τέτοιες εκφράσεις απλώς δεν ταιριάζουν.
,
P.S. Για εξερεύνηση στο προσωπικό λογαριασμό της σκιτσογράφου, που αποτέλεσε και έμπνευση, δες εδώ
