Γράφει ο Φώτης Τουμανίδης.
Ήταν 1980 όταν "έπεσε" στα χέρια μου ένας δίσκος με τίτλο Johnny the Fox. Δεν νομίζω ότι τον είχαν αγοράσει τα αδέλφια μου, απλά κάποιος σε κάποιο πάρτυ τον ξέχασε και χωρίς να το ξέρει (ούτε εγώ δεν το ήξερα τότε) με έκανε οπαδό των θρυλικών Thin Lizzy και του μπασίστα και τραγουδιστή τους Phil Lynott..
Ο Phil ήταν πάντα διαφορετικός και ιδιαίτερος. Όχι μόνο εμφανισιακά, ένας μαύρος Ιρλανδός ανάμεσα σε χιλιάδες λευκούς, αλλά και σαν χαρακτήρας. Ένας ευγενικός και ντροπαλός νέος, που είχε σαν πρότυπα τον Hendrix, τον Elvis αλλά και μυθικούς ήρωες της πατρίδας του, όπως τον Cuchulainn. Αντί όμως αυτή η διαφορετικότητα να τον σταματήσει, κατάφερε να τη χρησιμοποιήσει για να πετύχει σαν μουσικός. Από πολύ νωρίς άρχισε να τραγουδάει σε μπάντες, και να γράφει ποιήματα, τα περισσότερα από τα οποία κάποια στιγμή έκανε τραγούδια. Η φωνή του και ο τρόπος που τραγουδούσε ήταν μοναδικά. Δεν ήταν αποτέλεσμα τεχνικής αλλά, πήγαζαν από μέσα του. Έχουν τραγουδήσει πολλοί κομμάτια που είπε ο Phil, αλλά αυτό που νοιώθω όταν ακούω τη φωνή του δεν μου το βγάζει κανένας. Στην ηλικία των 20, αφού είχε παίξει ήδη σε κάποιες τοπικές μπάντες, (από τα 14), μαζί με τον ντράμερ Brian Downey, και δύο μουσικούς από τα κατεχόμενα (το Belfast της βόρειας Ιρλανδίας), τον πληκτρά Eric Wrixon και τον κιθαρίστα Eric Bell ξεκίνησαν τους Thin Lizzy. Ο Wrixon όμως αποχόρησε μετά από μερικούς μήνες. Το όνομα της μπάντας, έμπνευση του Bell, ήταν από έναν χαρακτήρα κόμικ της εποχής, και αποδεικνύει ότι δεν έχει πολύ σημασία το όνομα της μπάντας, αρκεί να προσπαθείς μέχρι να πετύχεις. Αυτό φυσικά ισχύει για οτιδήποτε κάνεις στη ζωή σου, αλλά ας παραμείνουμε στη μουσική προς το παρόν. Μια καλή συμβουλή για όλους τους μουσικούς είναι, να προσπαθείς να παίζεις ζωντανά όσο περισσότερο μπορείς. Αυτό κάναν και οι Lizzy. Μετακόμισαν στην Αγγλία, πρόβαραν όλη μέρα, παίζαν όπου μπορούσαν και κυκλοφόρησαν τρεις δίσκους με αυτή τη σύνθεση. Όταν διασκεύασαν ένα παλιό Ιρλανδέζικο παραδοσιακό τραγούδι με τίτλο "whiskey in the jar" γνώρισαν την πρώτη τους επιτυχία. Η επιτυχία όμως τρόμαξε τον Eric Bell, και αποχώρησε από την μπάντα. Πιστέψτε με, δεν θέλουν όλοι πραγματικά να πετύχουν στη μουσική κι ας λένε το αντίθετο.
Έτσι ο Phil αποφάσισε να πάρει δύο κιθαρίστες αυτή τη φορά, ώστε αν ο ένας αποφασίσει να φύγει να έχει τον άλλον. Οι Brian "Robbo" Robertson και Scott Gorham ήταν οι δύο lead κιθαρίστες που δημιούργησαν τον ήχο των Lizzy με τις δισολίες που όλοι αγαπήσαμε και ακούμε σήμερα σε πολλές μπάντες. Για να μπορέσουν να γίνουν γνωστοί (να υπενθυμήσουμε εδώ στους νεότερους ότι, τότε δεν υπήρχε internet, μόνο ραδιόφωνο και κάποιες τηλεοπτικές εκπομπές) "οργώσανε" τον κόσμο παίζοντας live χωρίς να βγάζουνε και πολλά λεφτά, κοιμόταν σε φτηνά ξενοδοχεία και τρώγαν λίγο φαϊ και πολύ ταλαιπωρία, ώσπου το 1976 γράφουν το "the Boys are back in Town". Αυτό ήταν το κομμάτι που τους έκανε διάσημους και τους μετέτρεψε σε rock stars. Βέβαια, δεν επαναπαύτηκαν σε αυτό. Στα 14 χρόνια που υπήρξε η μπάντα, κυκλοφόρησαν 12 studio δίσκους και πολλά singles. Ήταν πολύ δημιουργικοί, κάτι που χαροποιεί όλους εμάς τους οπαδούς, από τότε μέχρι σήμερα, γιατί έχουμε πολύ "υλικό" να ακούμε. Επίσης, ο Phil κυκλοφόρησε δύο προσωπικούς δίσκους και συνεργάστηκε με πάρα πολλούς μουσικούς της εποχής του. Κανένα όμως κομμάτι τους δεν κατάφερε να κάνει την επιτυχία του "the boys are back in town", και αυτό είχε άσχημη επιρροή στην ψυχολογία τους. Ιδιαίτερα ο Phil και ο Scott (btw από τη θέση του δεύτερου κιθαρίστα περάσαν οι Gary Moore, Midge Ure, Snowy White και John Sykes) που ήταν ήδη χρήστες ναρκωτικών φτάσανε σε άσχημο σημείο. Το 1983 η μπάντα έκανε την αποχαιρετιστήρια περιοδεία της, κάτι που μάλλον έσωσε τον Gorham, αλλά δεν είχε το ίδιο αποτέλεσμα με τον Phil. Παρόλο που έγραψε το υπέροχο "I've got to give it up", δεν άκουσε τον εαυτό του και στις 4 Ιανουαρίου του 1986 η καρδιά και τα πνευμόνια του κατέρρευσαν.
Για όλους τους φίλους της Rock, άφησε τόσα πολλά κομμάτια που μπορείτε να ακούτε για χρόνια χωρίς να βαρεθείτε ποτέ. To rock 'n' roll ήταν η ζωή του και μας άφησε μεγάλη κληρονομιά. Εμείς οι μουσικοί ιδιαίτερα, έχουμε πολλά να μάθουμε από την πορεία του Phil Lynott. Έγραψε πολύ μουσική όντας πάντα ο εαυτός του, και ξεπέρασε πολλές δυσκολίες βρίσκοντας λύσεις στα προβλήματα και όχι δικαιολογίες για να τα παρατήσει. Καλό είναι όμως να μάθουμε και από τα λάθη του. Δεν χρειάζεσαι ναρκωτικά ή τόνους αλκοόλ, μόνο good ol' rock 'n' roll.
