.
Από τον Κωνσταντίνο Πρωτόπαππα
Η αλήθεια είναι ότι η αποτυχία, και δη όταν αυτή είναι μεγάλου βελινεκούς κάνει τεράστιο κρότο. Κόσμος και κοσμάκης ταλαντεύεται πάνω από το κουφάρι του αποτυγχάνοντος για να διατυμπανίζουν σαν Κασσάνδρες πως είτε το είχαν μαντέψει, είτε ότι είχαν προειδοποιήσει. Αυτά τα όρνια χαίρονται με όλη τους τη φιδίσια λεπτότητα αποτελειώνοντας σε με την τελευταία ρίψη στο κενό.
Βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να έχω μια άλλη νοοτροπία απέναντι στην οποία μορφή αποτυχίας. Η αλήθεια είναι πως όλοι προτιμούν την επιτυχία, και καλά κάνουν, μα πολλές φορές η αποτυχία είναι χίλιες φορές καλύτερη. Κάνοντας εδώ μια παρένθεση αναφέρω πως το αποτέλεσμα μιας πράξης μπορεί να επηρεάσει διαφορετικά τα ανόμοια και με διαφορετικούς στόχους μέρη. Θέλω να πω πως η αποτυχία του ενός μπορεί να είναι επιτυχία για τον άλλον κ.ο.κ. άρα όλο αυτό το σύστημα έχει τη μορφή του θεωρήματος της πεταλούδας. Λογικό.
Η αποτυχία όμως που ονειρεύομαι είναι αυτή που έχεις ιδρώσει για να τα καταφέρεις. Είναι αυτή που σε κάνει να πεισμώνεις και να λες: «Τσιν έκανες high score, μπορείς κι άλλο». Στο κάτω κάτω ποιο το νόημα της επιτυχίας αν δεν έχεις γνωρίσει τι σημαίνει αποτυχία; Για να έρθει μια καλή μέρα πρέπει να περάσουν δέκα κακές, έλεγε ο Μπουκόφσκι και με βρίσκει αρκετά σε συμφωνία.
Στη θέα της αποτυχίας αναγνωρίζω επιμονή, αντοχές, θέληση, όρεξη, εμμονή. Η αποτυχία με κάνει πιο δυνατό γιατί μου υπενθυμίζει πως προσπαθώ, ενώ η θνητότητα της έχει κάτι το ρομαντικό.
Και Νοιώθω καλά στο να προσπαθώ και να αποτυγχάνω γιατί έτσι ποτέ δε θα σταματήσω να κάνω καλύτερα αυτό που θέλω. Είναι ένα είδος γνώσης που το παίρνεις και το κάνεις εμπειρία και κάτι τέτοιες ευκαιρίες είναι να τις ξεζουμίζεις. Άλλωστε η υπερπροσπάθεια και η μη παράδοση των όπλων είναι κάτι που σε κάνει ατσαλένιο, σε μπολιάζει με κουράγιο.