Φοβάμαι τα “είδωλα” που δεν διαφέρουν σε τίποτα από εσάς κι εμένα. Όχι τα παιδιά των Fame Story, που έτσι κι αλλιώς πρέπει να καταναλώνονται αμέσως μετά το άνοιγμα. Αλλά τους επιτυχημένους που δεν έχουν φωνή Νταλάρα, ιστορία Μητροπάνου, κορμάρα Ρουβά, στυλάκι Σφακιανάκη, πτυχία Χατζηγιάννη, ή μπαμπά τον Αντώνη Βαρδή. Και δυσκολεύεσαι να εξηγήσεις το πώς βρίσκονται εκεί.
Το “είδωλο” δεν κάνει να είναι υπερβολικά άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Δεν κάνει να είναι υπερβολικά Γιάννης Αγγελάκας.
Άλλο να τον ακούς, κι άλλο να τον διαβάζεις. Τους στίχους του τους παραδέχεται ακόμα κι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Αλλά στις συνεντεύξεις του νομίζεις ότι μιλάει ο κυρ Θανάσης, που έχει το περίπτερο με τις τσόντες απέναντι απ’ τον Μασούτη: Παρελθοντολόγος και γκρινιάρης σαν τους γέρους του μάπετ σόου, καταγγέλει “την ηλιθιότητα της τηλεόρασης, τα χαζά σήριαλ, τον φασισμό των media, τις κακόγουστες μοντέρνες πολυκατοικίες και την καλοπέραση της εποχής με αυτοκίνητα δανεικά από τράπεζες, σε αντίθεση με την αγνή λαϊκή Νεάπολη των 80ies”.
Είσαι ακόμα εδώ; Ωραία.
Ο Αγγελάκας ως στιχουργός όντως “το έχει”. Κάνει τα κορίτσια να ανεβαίνουν στους ώμους των αγοριών και να φτάνουν σε κλιμάκωση, όταν λέει πως “ο χαμένος τα παίρνει όλα”. Άλλο που αν την ίδια ατάκα την ποστάραμε εγώ κι εσείς, θα μας έπαιρναν με τα λεμόνια. Άλλο που η δήλωση υπέρ Μποφίλιου για τις “γλοιώδεις αλεπούδες του νεοφιλελευθερισμού” περισσότερο σε Ζουράρι φέρνει παρά σε ροκ ίνδαλμα. Σύμφωνοι, το κέρδισε. Όπως όταν βάζεις ένα ληγμένο συσκευασμένο τσουρέκι των αδερφών Στεργίου μέσα σε σακούλα Τερκενλή, και ξαφνικά όποιος το τρώει ενθουσιάζεται. Άλλα όταν τον ακούς off stage να εκφράζεται σαν τον μπάρμπα σου τον συνταξιούχο υπάλληλο εφορίας, δυο πολύ επικίνδυνα πράγματα σκέφτεσαι:
Το πρώτο είναι: “Αφού αυτός έκανε καλλιτεχνική καριέρα, μπορώ κι εγώ”. Ναι, έκανε, αλλά όσο οι Τρύπες ήταν στην ανάπτυξη, ο Γιάννης “πέρασε τη δεκαετία της πείνας και της πίστης” (sic, 2007 στους “Schooligans”). Τώρα, μάλιστα. Τράβα να πεις στη γενιά του TL;DR με το ανύπαρκτο attention span, που δεν έχει υπομονή ούτε για να σταθεί στην ουρά της λέσχης για μπάμιες, να περάσει τη ζωή της ως το 2028 “πατώντας σταφύλια και φτιάχνοντας στρώματα από κουρέλια στα σκουπίδια”.
Κι αυτό μας οδηγεί στη δεύτερη νάρκη: “Πρέπει να ξεκινήσω αλκοόλ και ναρκωτικά για να ανοίξει η βρύση της έμπνευσης. Αν δεν ντοπαριστείς δεν έχει επιδόσεις. Οι πρωταθλητές δηλαδή γιατί το κάνουν;”. Ή ακόμα “Θα κλέψω κείμενα. Παρθενογένεση εξάλλου δεν υπάρχει στην τέχνη, κι αυτός από κάπου το έκλεψε”. Και δυστυχώς από την ιατρική ως τον αθλητισμό οι εύκολες λύσεις έχουν κερδίσει τη μάχη των εντυπώσεων. Τις κράζουμε για ιδεολογικούς λόγους, αλλά αντικειμενικά, έχεις λόγο να πιστεύεις ότι κλέβοντας και σνιφάροντας μπορείς να ανεβάσεις κορίτσια σε ώμους αγοριών. Και η γενιά της μηδέν υπομονής δύσκολα θα ποντάρει στη μακροπρόθεσμη εναλλακτική. Να προσπαθήσει να γυμνάσει το ενστικτό της, όπως λέει και ο Αγγελάκας.
“Μηδέν υπομονή”. Αλήθεια, γιατί διαλύθηκαν οι Τρύπες;
,
“Δεν υπήρχε χρόνος και διάθεση να ψάξουμε για καινούρια ακούσματα. Στις πρόβες κάποιοι κοιτούσαν το ρολόι. Ο έρωτας κάποτε τέλειωσε”. Μπράβο, σκέφτεσαι. Είχες την ωριμότητα να αφήσεις την κότα με τα χρυσά αυγά να πετάξει μακριά. Ναι, αλλά πού είναι η θέληση να σώσεις το οικοδόμημα για το οποίο έφαγες τα νιάτα σου να μαζεύεις σταφύλια; Δεν υπήρχε, ή δεν μιλάς γι΄αυτή; Ενισχύεις την κοσμοθεωρία της μηδενικής υπομονής. Ακούγεσαι σαν να συμβουλεύεις “στον πρώτο καυγά με τον άντρα σου, χώρισέ τον”.
Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή τη συναυλία του Γιάννη Αγγελάκα με τον Νίκο Βελιώτη στο Βασιλικό Θέατρο, που έδειξε αυτό που ήδη ξέραμε: Μηδέν οργανοπαιξία, αραιή σύνθεση, ιδιαίτερη φωνή (αλλά “ιδιαίτερη” είναι κι η γοητεία του Αλέξανδρου Πετρίδη), το μόνο αδιαμφισβήτητο skill του Αγγελάκα είναι ο ελληνικός λόγος. Μαργαριτάρια, υφολογικές ασυνέπειες και κατώτερες των περιστάσεων συνεντεύξεις δεν συγχωρούνται. Κάτι ξέρουν οι μεγαλογιατροί, οι οποίοι δεν αναλαμβάνουν επεμβάσεις που μπορούν να ρίξουν τα στατιστικά τους.
Πρόσεχε τι γράφεις, πρόσεχε τι λες. Πρόσεχε τη δεύτερη απ’ τις δέκα εντολές….
.
.jpg)
2 Comments
MPAMIS BEASTMAN
16 December 2019 | 2:38 pm |Έγινε ο κόσμος μια μεγάλη φυλακή
κι εγώ ψάχνω έναν τρόπο τα δεσμά να σπάσω
έχω ένα μέρος που με περιμένει εκεί
σε μια πολύ ψηλή κορφή πρέπει να φτάσω
γι'αυτό απλώνω ξανά πολύ ψηλά τα δυο μου χέρια
για να κλέψω λίγο φως από τα λαμπερά αστέρια
δεν αντέχω εδώ κάτω και κοντεύει να με πνίξει
των ανθρώπων η μιζέρια τόσο όσο κι η θλίψη
δεν αντέχω άλλο κι όλοι αυτοί δε μου ταιριάξαν
πήρα τ'άλλο μονοπάτι κι όχι αυτό που μου χαράξαν
ήταν δύσβατο σκληρό και με παγίδες πολλές
αγάπες σκάρτες και φίλοι φαρμακερές οχιές
είχε τέρατα με παράξενες στολές
που παραμονεύαν πάντοτε κρυφά μέσ'στις σκιές
μην κοντοσταθείς αν πρόκειται ν'ακολουθήσεις
τα δόντια σφίξε γερά και μη δακρύσεις
εγώ το πήγα και το έφτασα στο τέρμα
κι όπως γράφουν στα βιβλία οι παλιοί σοφοί
όταν θα φτάσει ο ήλιος στο τελευταίο γέρμα
θα βάλουνε φωτιά από ψηλά οι αετοί
Για όσους με πρόδωσαν με πίσω μαχαιριές
θέλω να ξέρουν ότι, σιγά μην κλάψω
και για αυτές τις αγάπες τις παλιές
θέλω να ξέρουν ότι, σιγά μην κλάψω
κι όσοι μ'απείλησαν με πύρινα δεσμά
θέλω να ξέρουν ότι, σιγά μη φοβηθώ
να'ρθούνε να με βρουν στην κορυφή ψηλά
τους περιμένω και, σιγά μη φοβηθώ
Μου είπαν να μην κάνω όνειρα τρελά
να μην τολμήσω να κοιτάξω τα αστέρια
μα εγώ ποτέ μου δεν τους πήρα σοβαρά
πήρα τον κόσμο ολόκληρο στα δυο μου χέρια
θέλουνε τώρα να μου φτιάξουν μια φωλιά
που εκεί πάνω της το φόβο την ασχήμια
κι ένα κλάμα γοερό και μια αλυσίδα βαριά
κουβαλάει την κατάρα των θεών και τη βλασφήμια
δε θα δακρύσω μα ούτε και δε θα φοβηθώ
δε θα αφήσω να μου κλέψουν τα όνειρα μου
ελεύθερα ψηλά πολύ ψηλά πετώ
κι όλοι ζηλεύουν τα περήφανα κι αδέσμευτα φτερά μου
και περιμένω κι άλλα αδέρφια για να'ρθούν
σ'αυτήν την κορυφή που όλους περιμένει
αρκεί να μη δακρύσουν και να μη φοβηθούν
σ'αυτήν την έξυπνη απάτη την καλοστημένη
Για όσους με πρόδωσαν με πίσω μαχαιριές
θέλω να ξέρουν ότι, σιγά μην κλάψω
και για αυτές τις αγάπες τις παλιές
θέλω να ξέρουν ότι, σιγά μην κλάψω
κι όσοι μ'απείλησαν με πύρινα δεσμά
θέλω να ξέρουν ότι, σιγά μη φοβηθώ
να'ρθούνε να με βρουν στην κορυφή ψηλά
τους περιμένω και, σιγά μη φοβηθώ
Για όσους με πρόδωσαν με πίσω μαχαιριές
θέλω να ξέρουν ότι, σιγά μην κλάψω
και για αυτές τις αγάπες τις παλιές
θέλω να ξέρουν ότι, σιγά μην κλάψω
κι όσοι μ'απείλησαν με πύρινα δεσμά
θέλω να ξέρουν ότι, σιγά μη φοβηθώ
να'ρθούνε να με βρουν στην κορυφή ψηλά
τους περιμένω και, σιγά μη φοβηθώ
Nothing Left
19 December 2019 | 8:32 pm |2. Εγώ ξες ποιους φοβάμαι; Φοβάμαι αυτούς που βγαίνουν μπροστά επειδή έχουν μπάρμπα στην Κορώνη. Φοβάμαι αυτούς που άπαξ και πιάσουν την καλή ξεχνάνε τι έλεγαν πριν και σε ποιους τα έλεγαν. Φοβάμαι αυτούς που φθονούν την επιτυχία του διπλανού. Φοβάμαι αυτούς που πάνω από όλα μισούν τον εαυτό τους.
3. Ο Αγγελάκας είναι αληθινός. Είναι ένας άνθρωπος με πάθη και με λάθη. Όπως όλοι μας. Διαφωνώ φυσικά κάθετα με τη λογική "Σνίφαρε να βρεις έμπνευση" γιατί έστειλε στον τάφο όλο το ρεμπέτικο και τη χιπ χοπ σκηνή (στις ΗΠΑ. Εδώ οι Active Member είναι καθαροί, τα Ημισκούμπρια παραείναι χαβαλέδες και τυπάκια για να κάνουν ναρκωτικά και οι άλλοι είναι ανύπαρκτοι). Το μήνυμα "Αφού έγραψε τέτοια τραγούδια ο Αγγελάκας μπορώ και εγώ" είναι θετικό, το "Αφού έκανε τόσα ναρκωτικά ο Αγγελάκας μπορώ και εγώ" δεν είναι. Ας προσπαθήσουμε να το μάθουμε στη νέα γεννιά. Μαζί με το να έχει υπομονή. Αλλά για να γίνουν αυτά πρέπει να έχουμε εμείς υπομονή πριν και πάνω από όλα
4. Στις γρήγορες: Το τσουρέκι Στεργίου είναι καταπληκτικό και πολύ πιο value for money από του Τερκενλή. Αν γοητεύεται κανείς από τον Πετρίδη μπορεί να του το πει και που ξέρεις, μπορεί να σταθεί και τυχερός (I do not swing this way. Then again it was not me that brought the guy up...). Ένα συγκρότημα που διαλύεται φιλικά μετά από 17 χρόνια πορείας δε διαλύθηκε στον πρώτο τσακωμό. Ποιος διάολος νοιάζεται για το τι ειπώθηκε στο πιο δήθεν, ψευτο-μάγκικο, ψευτο-επαναστατικό περιοδικό (ναι για τους schooligans λέω);