Οκέι. Δεν έχουν μέλλον στις μεγάλες λίγκες. Εξηντάρισαν, έχουν γίνει πιο πασέ κι από τον 13ο μισθό, και κανένας δεν ακούει πια κάτι σταθμούς όπως ο Μύθος 93.4. Ναι, αλλά έχεις δει το φαν κλαμπ τους; Κουνήθηκε η Γη το Παρασκευοσάββατο στο Block33. Σαν κάτι μικρομεσαίες ομάδες με δυσανάλογα παλαβούς οπαδούς. Σαν τη Νιουκάστλ. Σαν τη Βιγιαρεάλ. Σαν τη Λάρισα.
Καλά, never mind. Πάμε ανάγνωση.
Μια συναυλία ασπρόμαυρη.
Πέρασαν 55 λεπτά για να ακουστεί το πρώτο μπλα-μπλα ανάμεσα στα τραγούδια. Κάτι σαν “καλησπέρα Θεσσαλονίκη” πρέπει να είπε ο Ζερβουδάκης, δεν θυμάμαι καλά. Η συναυλία ήταν σχεδόν ραδιοφωνική. Καθόλου άσχημα. Κατά βάση με αυτό το έντεχνο γίναμε κι εμείς “εντεχνιάρηδες”. Την εποχή της κασέτας και του CD, που παίζαμε Starcraft σε οθόνες-γκουμούτσες μετά το σχολείο κι ακούγαμε τα Σεντόνια Δίχτυα από κάτι σταθμούς ποιότητας, βλέπε 95.8 Σταθμός στον Πολιτισμό. Ακούγαμε τραγουδιστές, δεν ακούγαμε performers. Βέβαια, τα κορίτσια μας θεωρούσαν πάντα παράξενους που τραγουδούσαμε το Λευκό μου Γιασεμί αντί για το “Σπάω τα Ρολόγια”, και που βγαίναμε από τα Virgin με Ορφέα Περίδη, αντί να βγαίνουμε με το ΧΧΧ Ενθύμιον. Μέχρι που κάποτε οι παράξενοι βρήκαμε ο ένας τον άλλον, κλειστήκαμε όλοι μαζί κάπου στην Ιωάννου Δέλλιου 4 και περιμέναμε πότε θα έρθουν οι κουλ ορδές της σκυλοπόπ να ανοίξουν την παροχή αερίου για να μας αφανίσουν ομαδικά.
Τέτοιας εποχής λάιβ ήταν το προχτεσινό της Μελίνας με τον Μήτσο, και, πώς τα φέρνει η σουλτάνα η ζωή, ποτέ δεν φαντάστηκα ότι κάποτε θα υπήρχαν τόσα πολλά εικοσάχρονα που να ξέρουν νεράκι το Γράμμα σ’ έναν Ποιητή. Τώρα, από σκηνική παρουσία, μη ζητάτε πολλά. Ο Ζερβουδάκης κλασικά εκφραστικός σαν τον Τζιμ Κάρεϋ και μελοδραματικός σαν τον ποιητή Φανφάρα, η Κανά τραγούδησε και πάλι για πάρτη της, ελάχιστα ιντεράκτιβ και με τα γνωστά τσιφτετέλια που πάσχουν από κράμπες. Κι όμως αυτή η φαινομενικά “αθώα” συναυλία αποκάλυψε κάτι σημαντικό:
Την ανάγκη της Θεσσαλονίκης για έναν μουσικό ήρωα.
.png)
Ζητείται Παπάζογλου.
Η κερκίδα Κανά-Ζερβουδάκη είναι μια κερκίδα τρελή, αλλά και αδέσποτη. Ο παγκόσμιος ελληνισμός ανακαλύπτει συνεχώς θεούς μιας χρήσης, δεν έχει κολλήσει στον Καζαντζίδη και τον Μητροπάνο. Στο βορεινό χωριό όμως, κανένας δεν έχει τα μπράτσα να τραβήξει από την πέτρα το Εξκάλιμπερ που άφησε ο τύπος με το κόκκινο μαντήλι.
(Μουζουράκη, συγγνώμη κιόλας).
Ο Σαλονικιός έντεχνος λείπει. Και για να γίνεις τέτοιος δεν φτάνει η καταγωγή. Η γεωγραφική διασπορά ήταν πάντα στοιχείο ταυτότητας του εντέχνου, αλλά το θέμα ήταν το μουσικό στυλ και όχι το πού είχες οικογενειακή μερίδα. Θυμάστε έναν καιρό που τραγουδούσαν μαζί Πλιάτσικας-Τσακνής-Μαχαιρίτσας; Είχε και καμάρωνε η Θεσσαλία. Ο Λαρισαίος, ο Καρδιτσιώτης και ο Βολιώτης. Και δεν καμάρωνε μόνο που τους είχε στα μητρώα αρρένων. Αλλά και γιατί έφερναν εκείνο το στυλ των επαρχιωτόπουλων που έπαιζαν σε γιορτή αποφοίτησης λυκείου: Πλατεία χωριού, ηλεκτρικές κιθάρες, τελευταία φασώματα με τις συμμαθήτριες λίγο πριν ετοιμάσουν βαλίτσες για ΣΣΑΣ και Αστυφυλάκων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Και ανάλογα με την προέλευση κυμαίνεται και το ανάλογο έντεχνο στυλ: Η Ρόδος έχει τον Βασίλη Καζούλη, η Χίος έχει τον Παντελή Θαλασσινό, η Βέροια έχει τον Νίκο Ζιώγαλα, η Πάτρα τον Θάνο Μικρούτσικο, οι Κυκλάδες τον Γιάννη Πάριο, η Λήμνος τον Στέλιο Ρόκκο, τα Επτάνησα τον Γεράσιμο Ανδρεάτο (καλά, και τον Sakis), ακόμα και τα Γιάννενα έχουν σήμερα τους VIC. Για τους Κρητικούς και τους Κυπραίους, βλέπετε δεν μιλάω καν.
Η Θεσσαλονίκη έχει μείνει εντεχνομπακούρι και προσπαθεί εδώ και χρόνια να πιάσει με το ζόρι τον πρώτο εντεχνοτυχαίο και να τον κάτσει στον θρόνο της εντεχνοκαρδιάς της. Οι Ονιράμα και ο Ζακ Στεφάνου είχαν το ειδικό εντεχνοβάρος αφρού ξυρίσματος, κι έτσι το “έντεχνο-made-in-Salonica” σηκώθηκε για να κάτσουν όλα τα υπόλοιπα είδη. Κι έτσι κάθε φορά που γκουγκλάρεις “Θεσσαλονικείς τραγουδιστές”, η αναζήτηση φρενάρει στον Πασχάλη Τερζή, τη Νατάσα Θεοδωρίδου, το Βασίλη Καρρά (από την Καβάλα), την Πάολα (από τη Χαλκιδική) και τον Διονύση Μακρή (από τασέρρας).
Πόσο ν’ αντέξει πια κι αυτό το στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ιωάννου Δέλλιου; Αιωνία η μνήμη του, κι αυτουνού…
