Η Νένα Μεντή, μιλάει στην Kulturosupa…
Θα είναι άδικο για να πούμε ότι την γνωρίσαμε και αγαπήσαμε μέσα από την τηλεόραση. Παρόλο το μισό αιώνα… σχεδόν θεατρικής πορείας της… η αλήθεια είναι αυτή. Πέρα από την δημοφιλία της, είναι ένα πρόσωπο που σε καμία περίπτωση δεν εκμεταλλεύτηκε την εικόνα της εμπορικά και δεν απασχόλησε τα μέσα με λαιφ σταιλ αμπελοφιλοσοφίες. Περισσότερο στράφηκε στο θέατρο ρεπερτορίου και μερικές φορές μας εξέπληξε με τις συμμετοχές της. Ποιος την θυμάται στον «Θίασο» του Θόδωρου Αγγελόπουλου και ποιος να ξεφτιλίζεται στα μούτρα της κόρης της όταν ξεμυαλίζεται με τον γαμπρό της Αλέξη Γεωργούλη στο «Οξυγόνο»;
Βρεθήκαμε αργοπορημένη στο ραντεβού μας στο θέατρο Εγνατία να διαβάζει εφημερίδα. Κλασσική περίπτωση γυναίκας που δεν ασχολείτο με το ιντερνέτ και φυσικά δεν μας ήξερε καν. Απλή, γήινη, θα την λέγαμε και λαϊκή, χωρίς να παρεξηγηθεί η λέξη... Ο λόγος βέβαια που θέλαμε να τα πούμε από κοντά, ήταν ο προσωπικός θρίαμβος της παράστασης «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου» που θα παίζετε μέχρι την Κυριακή 14 Νοεμβρίου.
Μια συγκλονιστική παράσταση από όλες τις απόψεις, ένας ρόλος - μονόλογος που έχει συγκλονίσει τους πάντες και συμβουλή μας είναι να μην την χάσετε για κανένα λόγο.
Η Νένα Μεντή, μιλάει στην Kulturosupa…

Είναι ένα πρόσωπο που πέρασε όχι από σαράντα, από «140 κύματα». Δεν είναι μόνο πόνος είναι και γέλιο. Ένα πρόσωπο που είχε το ταλέντο της ζωής, να σαρκάζει τον εαυτό της και τους γύρω της και αυτό κάνει τον θεατή να μην βουλιάζει σε ένα πένθος, αλλά να τον εμψυχώνει.
Ποιος ήταν στόχος σας δουλεύοντας αυτή την παρασταση ;
Να είναι κάτι «της καρδιάς μας» λέγαμε αρχικά με τον σκηνοθέτη και συγγραφέα Πέτρο Ζούλια.. και ας μην πάει…
Με τίποτα… Εμείς το παίζαμε για μας…
Έρχονται και μικρότεροι σε ηλικία. Και για να πιάνει ανθρώπους που δεν έχουν καμιά αναφορά στα τραγούδια της, κάποιες εικόνες θα ζωντανεύουν μέσα τους, αφηγήσεις, διαβάσματα, κάτι τους θυμίζει, την γιαγιά τους ίσως; Αλλιώς δεν εξηγείτε… γιατί δεν είναι κάτι το μεταφυσικό, συμβαίνει...
Έχω έρθει 22 φορές με θέατρο στην πόλη σας από το 1968 και επειδή έχει το κόμπλεξ της αδικημένης, ότι τα θέατρα την ξεπετάνε λίγο, η δεν έρχονται, η φέρνουν υποβαθμισμένες παραστάσεις, «έλα μωρέ δεν πειράζει επαρχία είναι…», είναι λίγο καχύποπτη η Θεσσαλονίκη και σου λέει, κάτσε να δούμε…
Χθες μου ήρθε θεατής εδώ στο καμαρίνι και μου είπε ότι την είδε για 4η φορά… Είναι ένα σπάνιο φαινόμενο αυτό και δεν το λέω για να το πάρω πάνω μου, δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος και ούτε πιστεύω ότι κάνουμε τίποτα σπουδαίο. Αυτό το λίγο όμως, το τόσο δα, είναι πολύ σημαντικό για τον κόσμο.
Συνέχεια και καθημερινά. Μετά από 15 μήνες είδα για πρώτη φορά την τελευταία μας παρασταση σε βίντεο και δεν το πίστευα…
Δεν με άφηναν να φύγω με τίποτα. Κλαίγανε όλοι, έκλαιγα και γω, ανέβηκε ο Ζούλιας επάνω στη σκηνή, χειροκροτούσαν όλοι. Αφού τους είπα κάποια στιγμή… «Να φύγω ρε παιδιά…», είμαι μεγάλη γυναίκα θα πάθω και καμιά συγκοπή… Δεν αντέχω άλλο…
Ακριβώς αυτό, ναι, ναι…
Τεράστιο, μοναδικό και ανεπανάληπτο που δεν νομίζω να μου ξανασυμβεί κιόλας…
Όχι δεν έχω τέτοιο σκοπό. Θα κοιτάξω να παίξω κάτι άλλο, που θα μπορεί να έχει μια ανάλογη αποδοχή και επικοινωνία… και αυτή είναι η αγωνία μου…
Μια χαρά είμαι… Δεν καταλαβαίνω χριστό… Γενικά εγώ δεν παριστάνω την κουρασμένη καλλιτέχνιδα.. Δεν υπάρχει αυτό, είναι «παιγμένο» όταν το ακούτε…
Είναι θέμα χαρακτήρα και στάση ζωής. Εγώ τα βλέπω πιο άπλα τα πράγματα και δεν τους δίνω ένα βάρος τεράστιο, ότι εμείς οι ηθοποιοί είμαστε κάτι το σημαντικό..
Ένα πολύ σύνθετο πλάσμα, που δεν προσπάθησα να την ερμηνεύσω, ούτε μετουσιώθηκα σε αυτήν, γιατί θα ήταν και τραγικό λάθος. Νομίζω ότι ενστικτωδώς το χειρίστηκα έξυπνα. Εγώ είμαι η Νένα και παίζω κομμάτια ζωής ενός ανθρώπου και τα ράβω πάνω μου…
Ε, βέβαια, εξωτερικά στοιχεία πάρα πολλά, αλλά σαν προσωπικότητα πολύ λίγα με αυτά που βγάζω εγώ...
Μα για μένα το έγραψε… Είμαστε πολύ φίλοι με τον άνθρωπο αυτό και με ήξερε σαν ηθοποιό..
Πάω στα 45 τώρα… με πολλή δουλειά, ταλαιπωρία και πολλές δυσκολίες, αλλά και χαρές…
Δεν τα απαξιώνω, αλλά ποτέ δεν ήμουν αυτής της αισθητικής και νοοτροπίας. Είμαι μια ηθοποιός που από την πρώτη στιγμή που βγήκα στο θέατρο τσαλακώνομαι και δεν πίστεψα ποτέ στην «εικόνα»… Δεν με ενδιαφέρει. Αν μείνεις σε αυτό δεν είσαι ηθοποιός, αλλά κάτι άλλο…
… κάτι άλλο τελείως.
Τα περισσότερα που έχω κάνει στην τηλεόραση ήταν ωραία, καλογραμμένα σενάρια και δεν με έκθεταν σαν ηθοποιό, με αυτά έβγαλα κάποια χρήματα, αλλά δεν είχα την ανάγκη να έπαιζα τα ίδια και στο θέατρο.
Έχω κάνει ρόλους «ταγεράτους» όταν ήμουν νέα, νόστιμη και πιο γοητευτική, ωστόσο δεν είχα ποτέ τέτοιου είδους αισθητική και δεν κυνηγούσα να την καλλιεργήσω. Γι αυτό παίζω σήμερα Παπαγιανόπουλου., η το «Τρίτο Στεφάνι»…
Το θέατρο έχει πολύ μικρό κοινό και με πειράζει. Έρχεται ο κόσμος να σε δει μόνο σε μια μεγάλη επιτυχία, ενώ έχω παίξει σε πολύ σημαντικές παραστάσεις που δεν πήρε καν χαμπάρι.
Και ποτέ δεν θα αισθανθώ… Δημόσιο πρόσωπο δεν είναι ο καλλιτέχνης, αλλά ένα γνωστό πρόσωπο. Οι πολιτικοί, αυτοί που ασχολούνται με τα κοινά, αυτοί είναι δημόσια πρόσωπα… Ούτε η ζωή μου είναι γνωστή, δεν πρέπει να είναι, ούτε πρέπει να ενδιαφέρει κανέναν. Δεν καθορίζω εγώ τις τύχες του Ελληνικού λαού... Άσε που η λέξη «δημόσιο» μου κάνει εμένα κάτι «κακό»…
Βρίσκετε σε μια απόλυτη αποχαύνωση και αποβλάκωση… Λες μα καλά πότε θα ξεσηκωθεί; Τι άλλο θα μας κάνουν για να βγάλουμε το κεφάλι μας που βουλιάζει μέσα στο βούρκο; Είμαι πολύ απαισιόδοξη, παρόλο που ως χαρακτήρας δεν είμαι, αλλά αυτό που συμβαίνει στον τόπο μας… δεν μπορώ να το καταλάβω. Γιατί δεν βγαίνουν στους δρόμους; Στην Γαλλία βγήκαν δυο εκατομμύρια έξω… εδώ;
Έχω την αίσθηση ότι θα ξεσπάσει κάτι πολύ βίαιο. Κάποια στιγμή θα σκάσει και θα εκραγεί με πολύ άγριο τρόπο. Δεν υπάρχει άλλη περίπτωση, δεν γίνετε όταν ένας άνθρωπος είναι απολυόμενος χωρίς καμιά ελπίδα μπροστά του, η να ζήσει με 300 ευρώ.. η είναι γέρος, άνθρωπος… Δεν είναι πέντε, δέκα, είναι χιλιάδες αυτοί.. Δεν κάνω την έξυπνη, αλλά πιστεύω θα γυρίσει το καπάκι, θα χυθεί το βραστό νερό και θα τους κάψει…
Ας χρεοκοπήσουμε επιτέλους… Γιατί τώρα δεν είμαστε; Όταν τα φράγκα τα έχουν 100 άνθρωποι και άλλοι ψωμολυσσάνε, τι είμαστε; Λοιπόν ας το ομολογήσουν, να χρεοκοπήσουμε… να δούμε τι θα προκύψει…
Πιστεύω ότι έχει κι άλλο…
Καμιά απολύτως. Σχεδόν δεν ξέρω τι θα πει αυτό και μη με ρωτήσετε κάτι άλλο, είμαι αντιδραστική με αυτά τα θέματα μέχρι βλακείας…
Θα την βγάλετε και σε εφημερίδα;
Α, ωραίο όνομα… θα σας θυμάμαι…