«Τα σωθικά της σκέψης» του συγγραφέα Γρηγόρη Χαλιακόπουλου. Ο Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος αφήνει την πόρτα ανοιχτή, τα σκυλιά λυμένα… και συνομιλεί μαζί του.
Ο Τάσος Αγγελίδης Γκέντζος μισεί τις κλειδαρότρυπες και συνομιλεί με εκείνους τους εργάτες της τέχνης που του δανείζουν τα κλειδιά και τα αντικλείδια για τις πόρτες του νου και της ψυχής!
Ο συγγραφέας Γρηγόρης Χαλιακόπουλος δηλώνει στους αναγνώστες μας: «Τα σωθικά της σκέψης» μου...
1. Ένας από τους βασικούς στόχους μιας συνέντευξης είναι να φιλοξενήσει μέσα στις γραμμές της τις αλήθειες κι ένας δεύτερος να διαβαστεί από όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Φυσικά μέσω αυτής “διαφημίζεται” και αυτός που την παραχωρεί στο μέσο. Έχετε την ευκαιρία να διαφημίσετε ανοιχτά και ξεκάθαρα αυτό που θα θέλατε και να πείσετε τους αναγνώστες μας για την αλήθεια σας.
Προτείνω στους αναγνώστες σας να διαβάσουν τη συγγραφική μου πραμάτεια, δανειζόμενος μια φράση του Γκαίτε από τον Φάουστ: «Στο τέλος είσαι ότι είσαι!».
2. Θα σας προκαλούσα να σκεφτείτε την μέχρι τώρα ζωή σας και να επιλέξετε στην συνέχεια να μας παρουσιάσετε τα ελαττώματα ή τα προτερήματά σας. Ξέρω πως όλοι οι άνθρωποι έχουν και ελαττώματα και προτερήματα. Στην παρούσα στιγμή θα με ενδιέφερε να επιλέξετε μόνο την αυτοσύσταση των προτερημάτων σας ή μόνο την αυτοσύσταση των ελαττωμάτων σας.
Ελαττώματά μου είναι η παρορμητικότητα, η συναισθηματική κυριαρχία σε βάρος της λογικής και ορισμένες φορές η πολύχρονη ανοχή μου στις τρικλοποδιές που μου βάζουν οι κατ΄ επίφασιν φίλοι μου. Επίσης ελάττωμά μου θεωρώ το «σκόρπισμα» της ζωής μου - ουκ ολίγες φορές - με ανθρώπους που οικτίρω ή δεν έχω κάτι ουσιαστικό να συζητήσω, και εν τέλει, η πρακτική μου αυτή λειτουργεί ως αυτεπίστροφον κατά της κεφαλής μου… κυρίως δε του χρόνου μου.
3. Δώστε μόνος σας έναν τίτλο από την ψυχή και το μυαλό σας για αυτή την συνέντευξη. Θα ήθελα αυτός ο τίτλος αρχικά να προβληματίσει τον αναγνώστη μας και στην συνέχεια να του δημιουργήσει την επιθυμία να διαβάσει τις απόψεις σας. Εφόσον καταφέρει να την διαβάσει μέχρι το τέλος... να του αφήσει και κάποιον προβληματισμό.
«Τα σωθικά της σκέψης»...
4. Αν δεν απαντήσετε σε κάποια από τις ερωτήσεις, κάτω από την ερώτησή μου θα βάλω μία παύλα. Θεωρώντας αυτονόητο πως όλες οι ερωτήσεις μου θα κινούνται στα πλαίσια της κοσμιότητας και θα έχουν να κάνουν με το μυαλό, την ψυχή και την ιδεολογία σας θεωρώ την αποφυγή μιας απάντησης ως αδυναμία έκφρασης και επικοινωνίας. Ποια είναι η δική σας άποψη περί του θέματος αυτού, αλλά και γενικότερα για την “ελευθερία” αυτού που παραχωρεί την συνέντευξη;
Συμφωνώ ως προς την παύλα. Αναφαίρετο όμως δικαίωμα του συνεντευξιαζόμενου να αποφύγει κάποια ερώτηση, που ενδεχομένως του υποδαυλίζει συναισθήματα αρνητικά, εξ αιτίας μιας υπενθύμισης ενός πιθανού τραγικού προσωπικού συμβάντος, καθότι άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Η ελευθερία είναι μια έννοια που έχει και όρια και αυτά περικλείουν τη λέξη «αξιοπρέπεια». Σε ότι όμως με αφορά, φροντίζω πάντα να απαντώ, αλλά και το θέλω άλλωστε, ακόμα κι αν στριμώχνομαι.
5. Όταν ρωτάς έναν συγγραφέα να σου αναφέρει κάποιο βιβλίο που του άρεσε μετρημένες είναι οι φορές που δεν απαντά αναμενόμενα. Αναφέρει κάποιο ξένο βιβλίο, αποφεύγει επιμελώς τους έλληνες συγγραφείς και τα βιβλία τους για να μην κακοκαρδίσει κανέναν και σχεδόν πάντα δεν σου λέει γιατί του άρεσε το συγκεκριμένο βιβλίο. Υπάρχει και η άποψη πως οι συγγραφείς μας δε διαβάζουν... Είμαι περίεργος τι θα σκεφτώ όταν θα διαβάζω την δική σας απάντηση.
Οι συγγραφείς που επιθυμούν να εντυπωσιάσουν, όχι με το έργο τους, αλλά με τις απαντήσεις τους διατηρούν εκλεκτική συγγένεια με την κοινοτοπία και τους αφορισμούς. Προσωπικά λατρεύω τον Ντοστογιέφσκι, τον Τσβάιχ, τον Γκαίτε, όπως επίσης τον Καζαντζάκη, τη Σωτηρίου, τον Σκαρίμπα και πολλούς άλλους σύγχρονους και ουδόλως αισθάνομαι άβολα να μιλήσω γι αυτούς. Επί παραδείγματι «Η Γυναίκα των Δελφών» της Στασινού, είναι εξαιρετικό γιατί είναι καλογραμμένο και μου προσφέρει γνώσεις από ανασκαφές, ιστορικά συμβάντα μέχρι έρωτες, απόλυτα τραγικούς. Αλήθεια είναι όμως, πως αρκετοί συγγραφείς δεν διαβάζουν… ίσως και λόγω ναρκισσισμού.
6. Η τέχνη ξεκινάει από το εξώφυλλο ενός βιβλίου ή από το εσωτερικό του; Το εσωτερικό του βιβλίου στην δική σας περίπτωση συμβαδίζει με το εξωτερικό ή βαδίζουν σε εντελώς αντίθετους δρόμους; Ανάμεσα στις απαντήσεις που θα μου δώσετε για αυτή την συνέντευξη θα βάλω και μερικά από τα εξώφυλλα των βιβλίων σας. Ποια έχετε να μου προτείνετε;
Το εξώφυλλο είναι τέχνη. Το περιεχόμενο συγγραφή. Το εξώφυλλο ανήκει στην εικαστική ή γραφιστική κατηγορία… η γραφή όμως στα εσώψυχα του συγγραφέα. Άντε ο επιμελητής να διορθώσει καμιά ασυνταξία ή σημεία στίξεως. Συνεπώς απαιτείται συνεργασία συγγραφέα και καλλιτέχνη εκτός κι αν έχει το χάρισμα της διττής ιδιότητας. Στα δικά μου φροντίζω να συμβαδίζουν εξώφυλλα και ιστορίες. Προτείνω τα εξής: «Η καρδιά του δότη» «Πέθανα αλλά σας βλέπω» «Το ταξίδι του Φερεϋντούν».
7. Η φιλοσοφία κάνει λόγο για την αυτοαναφορικότητα στην τέχνη. Στοιχεία από την προσωπική ζωή, την ιδεολογία, την προσωπική φιλοσοφία του συγγραφέα που περνούν με μιαν άλλη μορφή μέσω της τέχνης του στο ευρύ κοινό. Μπορείτε να μου υποδείξετε κάποια στοιχεία αυτοαναφορικότητας στο έργο σας.
Η πάλη μου με τη μοναξιά, την αυτοβεβαίωση και την απαλλαγή μου από τα λογής προσωπεία που το «κατεστημένο» του κοινωνικού εμβαδού μου, πιεστικά μου επιβάλλει. Επίσης στοιχεία αυτοαναφορικότητάς μου, είναι η ουτοπική μου σφραγίδα, η αντιθρησκευτική μου αντίληψη και το «ανακριτικό τμήμα» της συνειδησιακής μου υπόστασης που με ταλανίζει όλο και περισσότερο με την ωρίμανσή μου. Αυτά είναι εμφανή στα έργα μου.
8. Οι ερωτήσεις οφείλουν να ψάχνουν το γιατί και το πως. Δε θεωρώ έξυπνες τις απαντήσεις που ξεφεύγουν με νηπιακά τεχνάσματα από την ουσία και δεν απαντούν στο ερώτημα. Έχοντας στον νου μου την ειδοποιό διαφορά... θα ήθελα λοιπόν να μου πείτε γιατί να επιλέξω να διαβάσω και τα δικά σας βιβλία ανάμεσα στα τόσα άλλα βιβλία που κυκλοφορούν σε βιβλιοπωλεία και διαδίκτυο.
Γιατί πρωτίστως, γράφω με στόχο τη λύτρωσή μου και δευτερευόντως των αναγνωστών. Οπότε το βιωματικό με τη μυθοπλασία «απιθώνονται» στις σελίδες των βιβλίων μου και αποκαλύπτονται μυστικά ζωής, ενώ απελευθερώνονται φαντασιώσεις που σίγουρα έχουν ενδιαφέρον έστω κοινωνιολογικό. Όταν η ερυθρότητα στα μάγουλά μου δημιουργεί αναστολές, αλλάζω τόπους και ονόματα. Ακόμα ένα στοιχείο είναι, πως δεν αποτιμώ τα έργα μου με μαθηματικούς τύπους, όπως οι έμποροι: 10 εκδόσεις μείον 5 πωλήσεις ίσον 5 υπόλοιπο στα ράφια.
9. Κανένας άνθρωπος της τέχνης δεν πιστεύει πως έχει καβαλήσει το καλάμι. Το καλάμι το καβαλάς είτε επειδή πιστεύεις πως γράφεις καλά, είτε επειδή πουλάς πολύ, είτε επειδή ακούς καλά λόγια από τους άλλους. Θα μπορούσα να προσθέσω κι άλλα πολλά. Αν διαθέτετε αυτογνωσία, μέτρο και σεμνότητα τότε μιλήστε μου για αυτά. Αν πάλι τυχαίνει να διαθέτετε και τα αντίθετά τους... με το ίδιο ενδιαφέρον θα ακούσω την απάντησή σας.
Το πρώτο μου βιβλίο το εξέδωσα εικοσιτεσσάρων χρονών. Τότε ντρεπόμουν να πω πως είμαι ποιητής. Αργότερα κόμπαζα που κάποτε ντρεπόμουν, ως δείγμα σεμνότητας, αλλά ήταν στάση καλαμοκαβαλάρη. Εδώ και χρόνια έχω συνειδητοποιήσει τι θέλω: Να γράφω, να αγαπιέται το έργο μου και να μιλούν γι αυτό μπροστά μου χωρίς να ξέρουν ότι είμαι αυτός που το έγραψε. Λατρεύω τα δημιουργήματα πιότερο κι απ΄ τους δημιουργούς. Κατά συμπερασμόν, τα καλάμια ας τα καβαλούν όσοι αισθάνονται κενό στους μηρούς τους. Η ζωή είναι ένα αέναο κλιμακοστάσιο. Πάνω από εμένα υπάρχουν δισεκατομμύρια, κάτω από εμένα ακολουθούν δισεκατομμύρια και το ίδιο σκαλοπάτι με μένα το μοιραζόμαστε δισεκατομμύρια. Μου κόστισε υλικά η ψυχανάλυση, αλλά βρήκα την υγειά μου…
10. Ο συγγραφέας είναι ένας πνευματικός άνθρωπος της εποχής του. Ποιος λοιπόν θα έπρεπε να είναι ο ρόλος ενός συγγραφέα στα σημερινά δίσεκτα χρόνια που ταλανίζουν την πατρίδα μας; Εσείς τι ακριβώς κάνετε για να δικαιολογήσετε στον εαυτό σας και στους γύρω τον “τίτλο” σας;
Κατά σύμπτωση, ρωτάτε έναν άνθρωπο, που ενόσω έγραφε, συνδικαλίστηκε σε αυτόνομο και ανεξάρτητο χώρο επί είκοσι συναπτά έτη σε ιδιωτική επιχείρηση, ως Γ. Γραμματέας του σωματείου 4.000 εργαζομένων, κόντρα στον κομματικό καιροσκοπισμό. Αγωνίστηκε, δικάστηκε, κατέβηκε στους δρόμους και συνεχίζει να αρθρογραφεί σε εφημερίδες στηλιτεύοντας άθλια πρόσωπα. Και όλα αυτά με το ονοματεπώνυμό μου… όχι με διαδικτυακή επανάσταση τύπου: «ανώνυμος έγραψε». Νιώθω πως έχω κερδίσει τον τίτλο του πολίτη… ίσως και του συγγραφέα.
11. Κατά την εκτίμησή μου λογοτεχνία δίχως “έρωτα” και “θάνατο” δεν μπορεί να υπάρξει. Ανεξάρτητα με το αν ενστερνίζεστε ή βρίσκεστε απέναντι στην παραπάνω άποψη θα ήθελα να μάθω πως διαχειρίζεστε εσείς στην γραφή αλλά και στην ζωή σας τις έννοιες του έρωτα και του θανάτου;
Συμφωνώ απολύτως μαζί σας: «Έρωτας και θάνατος». Γι αυτά δεν μίλησε με τις ραψωδίες του και ο Όμηρος; Η ταπεινότης μου γνώρισε τον θάνατο του πατέρα σε ηλικία τεσσάρων χρονών. Συνεπώς δεν υπάρχει έργο μου που να μην συνταξιδεύει με τον θάνατο στα λαγούμια του Πλούτωνα. Όσο για τον έρωτα αθροίζεται επικίνδυνα στο λογοτεχνικό μου τεμπεσίρι. Το έργο μου «Πέθανα… αλλά σας βλέπω» περιγράφει έναν ερωτικό θάνατο. Σαν το σαμπουάν στη διαφήμιση «δύο σε ένα», για να το διακωμωδήσω κάπως. Απλώς οι περιγραφές του έρωτα και του θανάτου, φροντίζω να οδηγούν τον αναγνώστη στο σκηνικό τοπίο και να μην τον καθοδηγούν, γιατί τότε ο δημιουργός καθίσταται κήνσορας γραφιάς και όχι συγγραφέας.
12. Μέσα από αυτή την συνέντευξη θα ήθελα να δώσω στους αναγνώστες μας την ευκαιρία να γνωρίσουν καλύτερα την συγγραφική σας τέχνη. Δώστε μας ένα δείγμα πέντε έως δέκα σειρών από κάποιο έργο σας.
«Κι αν πράγματι παραμιλώ όπως η Έλλη;». «Εκείνη την ώρα μπορεί να σου μιλάει ο Θεός σου, ίσως όμως και να γράφεις τη μουσική για το έργο που φτιάχνεις. Ζήσε το παραμιλητό σου κι αγάπα το. Έτσι θα φτιάξεις την αυτοπροσωπογραφία σου καλύτερα. Άσε τις ρυτίδες να μιλήσουν μόνες τους, δίχως να τις πιέζεις να ξεράσουν τα μυστικά τους. Ξέρουν αυτές πώς να οδηγήσουν τα χέρια σου πάνω στον καμβά. Εσύ απλώς κράτα το πινέλο. Σχεδίαζε αυτόματα, δίχως να κοιτάς τη γραμμή που αφήνει η κίνησή σου. Σαν αετός, που χαράζει μια διαδρομή κι αφήνει τα ίχνη του πάνω στον αέρα. Μπορείς να κάνεις το ίδιο; Αν ναι, τότε έχεις ακολουθήσει την πλανητική σου ειμαρμένη. Με λίγα λόγια έχεις ζωγραφίσει τον εαυτό σου. Είμαστε ότι αποφασίζουμε κι όπου ταξιδεύουμε, κατάλαβες φίλε μου;». «Θαρρώ πως ναι».
13. Τι σας έκανε να διαλέξετε το παραπάνω;
Είναι από το μυθιστόρημά μου «Να φοβάσαι τον άνδρα…». Ένας διάλογος μεταξύ ενός παράφρονα ζωγράφου που θέλει να φτιάξει την αυτοπροσωπογραφία του και να μείνει στην αιωνιότητα κι ενός σπουδαίου αγωνιστή και μεγάλου χαράκτη, του Γιώργου Φαρσακίδη, μιας υπαρκτής προσωπικότητας, που μοιράζεται τη ζωή του μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης, κουβαλώντας στις πλάτες του, τα 17 χρόνια φυλακών, εξοριών και βασανιστηρίων. Νιώθω τιμή μεγάλη που με συγκαταλέγει στους φίλους του.
14. Θα ήθελα να μας μιλήσετε για τα όνειρα και τα οράματά σας που δεν είδαν ακόμα το φως του ήλιου, δηλαδή για εκείνα τα κομμάτια της ψυχής σας που έμειναν μέχρι σήμερα κλεισμένα στα συρτάρια της εσωτερικότητας παρόλο που θα ήθελαν πολύ να περπατήσουν την ύπαρξή τους στον παρόντα χρόνο.
Η δικαιοσύνη και η ελευθερία αποτελούν δυο εμμονές μου, για τις οποίες μπορώ να δώσω και τη ζωή μου. Όνειρα χωρίς να περιλαμβάνονται αυτές οι δυο «νευρωσικές μου» επιθυμίες δεν υπάρχουν. Και όλα τα οράματά μου εμπεριέχουν τις έννοιες αυτές. Η ατομική μου υπόσταση παίζει καθημερινά ένα στοίχημα με τη ζωή: Να κερδίζει στο κάθε εικοσιτετράωρο την ισορροπία μεταξύ σάρκας και πνεύματος. Όσο για την εσωτερικότητα, είναι μερικά πράγματα που δεν βγαίνουν στον πλειστηριασμό… όχι γιατί δεν λέγονται, αλλά γιατί η δημοπρασία του «Είναι» μας, καταργεί την το απόρρητο του ψυχικού μας κλειδάριθμου.
15. Στην ερώτησή μου για το τι είναι τέχνη οι περισσότεροι μου λένε πως είναι ένα μεγάλο θέμα και πως θέλει χρόνο μια τέτοια συζήτηση. Έχετε όλο τον χρόνο να σκεφτείτε και να μου δώσετε τον δικό σας “ορισμό” για την τέχνη.
Τέχνη είναι η αισθητική αποτύπωση του υλικού και έμψυχου συμπαντικού μεγαλείου, σε μια κουκίδα, μια συλλαβή, μια πέτρα, από τα χέρια ενός ταλαντούχου αντιγραφέα!
16. Υπήρξατε “αιρετικός” στην τέχνη και στη ζωή ή για να μπορέσετε να προχωρήσετε συμβιβαστήκατε με το σύστημα αξιών, τις σκληρές απαιτήσεις και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής σας;
Υπήρξαν ανθρώπινες στιγμές στη ζωή μου, που συμβιβάστηκα οικτρά και άλλες που η αντίδρασή μου ταυτίστηκε απόλυτα με τα μεγάλα «ΟΧΙ» που ισχυροποιούν την προσωπικότητα του ατόμου και το επιβεβαιώνουν. Στην τέχνη, αναντίρρητα, προχωρώ με την αιρετικότητα. Όχι λόγω υπερτιμημένης σιγουριάς, αλλά επειδή ο δημιουργός δεν μπορεί να μην είναι αιρετικός. Εξ αρχής, εξ ορισμού και εκ πεποιθήσεως.
17. Σήμερα δεν υπάρχουν μόνο πολλοί εκδοτικοί οίκοι και συγγραφείς, αλλά και πολλοί κριτικοί. Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι συγγραφείς που γράφουν σε περιοδικά – ηλεκτρονικά και μη – κριτικές για το έργο των ομοτέχνων τους. Κατά πόσο ο μέσος αναγνώστης είναι σε θέση να διαχωρίσει την βιβλιοκριτική του ανθρώπου που κουβαλά σπουδές, γνώση και εμπειρία στις πλάτες του από εκείνη την γνώμη που προβάλλει την θετική ή αρνητική ενός έργου με μοναδικό ίσως σκοπό να εξυπηρετήσει τα προσωπικά του συμφέροντα και να διατηρήσει τις δημόσιες σχέσεις του στο βάθρο του προσκηνίου;
Έχω δημόσια, δηλώσει προφορικά και υπογράψει άρθρα σε έντυπα, όπου αρνιέμαι δίχως περιστροφές, πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, τον ρόλο και τις προθέσεις της συντριπτικής πλειονότητας των αυτοαποκαλούμενων κριτικών. Είναι απατεώνες του «λογοτεχνικού δικαίου». Λυπάμαι για την επακολουθείσα χυδαία μου φράση, αλλά τους γράφω στους δίδυμους αδένες μου. Υπάρχουν εξαίρετοι κριτικοί, με κατάρτιση και γνώσεις, οι οποίοι μοχθούν να ανασύρουν κρυμμένους θησαυρούς ποιοτικών δημιουργών, που έχουν αφοσιωθεί μια ζωή στο γράψιμο και άλλοι που λειτουργούν ως ορντινάντσες εκδοτών, εφημερίδων και πολιτικών κέντρων. Είναι οι ίδιοι που ανακάλυψαν, προώθησαν και έκριναν τη «γυναικεία λογοτεχνία» με τις ροζ κιλότες. Η λογοτεχνία όμως, δεν έχει φύλο, θρησκεία, εθνικότητα, χρώμα και ούτε χρειάζεται αυλοκόλακες.
18. Ευτυχισμένες και δυστυχισμένες ώρες του παρελθόντος έρχονται στην σκέψη σας σε μια στιγμή προσωπικού απολογισμού. Η ευτυχία και η δυστυχία κουμπώνουν την ύπαρξή τους με την επιτυχία και την αποτυχία; Πως διαχειρίζεστε στον παρόντα χρόνο την χαρά και την λύπη του χθες;
Οι επιτυχίες του χθες απομακρύνονται όσο περνούν τα χρόνια, ενώ οι αποτυχίες γιγαντώνονται σαν ανδριάντες υπενθύμισης λαθών και επιπόλαιων χειρισμών. Ότι όμως και να γίνει στη ζωή μου, η εναλλαγή ευτυχίας και δυστυχίας είναι αυτή που δίνει τόνο σε κάθε μου βήμα. Διαχειρίζομαι τη χαρά και τη λύπη του παρελθόντος, σαν τα αναγκαία πρόσημα σοφίας, ώστε να αντλώ δύναμη. Απολαμβάνω τη χαρά αλλά ρουφάω μέχρι σταγόνας και τη θλίψη. Άλλωστε και οι δυο χαράζουν με το δικό τους τρόπο το σαρκίο μας.
19. Λένε πως η γραφή είναι μια εσωτερική ανάγκη του συγγραφέα. Τα τμήματα δημιουργικής γραφής βοηθούν αυτή την ανάγκη να βγει προς τα έξω με τρόπο που να διαμορφώσει σταδιακά την μοναδικότητά της ή της δίνουν μια μορφή – φόρμα πάνω στην οποία το υποκείμενο θα στηρίξει την ασαφή ύπαρξή της καινούργιας γνώσης και θα προχωρήσει;
Αλίμονο στους αναγνώστες που θα αφεθούν σε συγγραφείς που μάθανε να γράφουν σε εργαστήρια δημιουργικής γραφής. Πως θα σας φαινόταν να αρχίσουν να λειτουργούν εργαστήρια δημιουργικού έρωτα; Να προτρέπουν τους διδασκομένους για επιτυχημένες συνταγές οργασμού; Του Θουκυδίδη ή του Σοφοκλή την πένα, ποιος δημιουργικός ειδήμων την όπλισε με τόση δύναμη και διαχρονικότητα;
20. Το «είναι» και το «φαίνεσθαι» ενός πετυχημένου συγγραφέα μπορεί να μπει στα καλούπια του κομφορμισμού και να δημιουργήσει; Στην λέξη πετυχημένος θα ήθελα να δώσω την έννοια του πετυχημένου δημιουργού που είναι αποδεκτός από το σινάφι και τους αναγνώστες του.
Αν κομφορμισμός είναι η προσαρμοστικότητα της συμπεριφοράς ενός ατόμου στο κοινωνικό περιβάλλον, ασχέτως αν τον εκφράζει ή όχι, τότε μπορεί να έχουμε ένα συγγραφέα με επιτυχίες, όπως τις διατυπώνετε, μόνο που το λυπηρό θα είναι για το σινάφι και τους αναγνώστες του που τον επιβραβεύουν. Γιατί πως μπορεί ένα έργο να δημιουργήσει δέος, όταν ο δημιουργός του ακολουθεί αντιλήψεις, συνήθειες και έθιμα μιας κοινωνίας, τυλιγμένης στην αχλή του καθωσπρεπισμού; Συγγραφέας που δεν είναι αντικομφορμιστής, μπορεί να πουλά βιβλία, αλλά πρώτα έχει πουλήσει τον εαυτό του. Οι σπουδαιότεροι Γάλλοι συγγραφείς, υπήρξαν καθάρματα, αλλά όχι κομφορμιστές.
21. Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω και να κλείσουμε την κουβέντα μας με κάτι δικό σας. Κάτι που θα βγαίνει από τη ψυχή σας και θα θέλατε να το μοιραστείτε με τους νέους ανθρώπους αυτής της χώρας... αλλά κι με εμάς τους λιγότερο νέους.
Επίσης σας ευχαριστώ θερμά και θα κλείσω με μια φράση: Ότι μας πονάει στη ζωή, κάποτε το είχαμε αγαπήσει. Και οι ουλές που μας αφήνει, είναι το χάδι της μνήμης. Ένα δώρο του χρόνου που συμμαχεί μαζί μας. Ας είμαστε ευγνώμονες σ΄ εκείνους που μας δίδαξαν τον πόνο!
.
-προσωπική σελίδα του στο f/b εδώ
-πληροφορίες για τον ίδιο καθώς και για τις εκδόσεις του θα βρείτε εδώ.-δείτε και αυτά:
-Ελένη Στασινού: "Αρώσιμη γη"...
-Αλέξης Σταμάτης: «Όσο πλησιάζω το μέλλον απομακρύνεται».
-Μάνος Κοντολέων: «Μην πιστεύετε όλα όσα λέω… Αναζητήστε και όσα κρύβω...».
-Ελένη Γκίκα: «Ήμουν ο Όμηρος σε λίγο θα είμαι Κανένας σαν τον Οδυσσέα».
ΟΙ ΠΟΡΤΕΣ ΤΗΣ "Κ" ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΛΥΜΕΝΑ ΚΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΝΕΕΣ ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ...
Φωτεινή Χίου
Η μία συνέντευξη είναι καλύτερη από την άλλη. Συγχαρητήρια στους συγγραφείς!