«Pride»: ο Καπουτζίδης καλύτερο θα το΄κανε. Είδαμε και σχολιάζουμε..
Τι να κάνουμε και μείς οι «θεατρικοί» σαλταρισμένοι από τη θεατρική –και όχι μόνο- καλοκαιρινή ξεραΐλα, αλλάξαμε πάγκο και για να δικαιολογήσουμε τον μισθό μας σχολιάζουμε κινηματογραφικές ταινίες. Έτσι λοιπόν πεταχτήκαμε στο φροντισμένο αισθητικά θερινό σινεμά «Απόλλων» της οδού Σαρανταπόρου όπου είναι και ιδιαίτερος όσον αφορά το ρεπερτόριο του. Κυρίως κουλτουρέ. Μόνο που η ταινία “Pride” που είδαμε απείχε παρασάγγας από το είδος καταλήγοντας ωραίο το αγιόκλημα και γιασεμί, αλλά από περιεχόμενο ταινίας λίγα πράγματα…
Και η ιστορία με δυό λόγια λέει: πως μια ομάδα Λονδρέζων ακτιβιστών αντιστέκονται στην νεοφιλελεύθερη Θατσερική πολιτική συμπαραστέκοντας μια χούφτα απεργών ανθρακωρύχων σε μια μικρή πόλη της Ουαλίας. Μόνο που η ομάδα αυτή απαρτίζεται από άντρες και γυναίκες ομοφυλόφιλους και κει «στα ορεινά» έχουν άγριες απόψεις για τους «τοιούτους»…
Διαφημιστικά η ταινία μας πληροφορεί πως βασίζεται σε αληθινά γεγονότα υμνεί το θάρρος και την αξιοπρέπεια που θα ενώσει δύο τελείως διαφορετικούς κόσμους αλλά με κοινούς σκοπούς: τη δύναμη της αγάπης και την ανάγκη για αλληλοσεβασμό και αλληλοκατανόηση…», αλλά μόνο στο χαρτί…
Διότι ελάχιστα από τα παραπάνω κατορθώνει εκτός και αν είσαι αμούστακος, ανήκεις σε κάποια μειονότητα, ταλαιπωρημένος εργασιακά στη μνημονιακή Ελλάδα, ή είσαι φαν του τελευταίου πονήματος του Γιώργου Καπουτζίδη, «Εθνική Ελλάδος»… Η αλήθεια είναι ότι εάν έδιναν στον κύριο «Παραπέντε» να το σκηνοθετήσει, παρόλο που οριζοντίως και καθέτως αντιπαθούμε καλλιτεχνικά, βέβαιο είναι ότι θα το έκανε πολύ καλύτερο.
Το «επαναστατικό» σενάριο πιασάρικο και σκαμπρόζικο από φωσφοριζέ χαρακτήρες και κοινούς θνητούς, ζοριλίκια επιβίωσης (βλέπε το δράμα της υπόθεσης), χαριτομενιές (βλέπε το αστείο της υπόθεσης), αντιθέσεις στις πόλεις όπου διαδραματίζεται η «υπερηφάνεια», μπορεί να έχει ζουμί… ωστόσο δεν αγγίζει διότι ο σκηνοθέτης (Μάθιου Γουόρκου ονομάζεται) το πάει λάου λάου… σαν σαπουνόπερα…
.
Αυτό που κυρίως λείπει από την ταινία για να δέσει κάπως το γλυκό είναι η έκπληξη και ο εντυπωσιασμός. Όλα βαίνουν φυσιολογικά μες την χαρά της δημιουργικής επανάστασης και της ταλαιπωρίας του πήγαινε έλα των ηρώων, ενώ κυριαρχεί το μιάμιση ώρα κήρυγμα.
Ερμηνευτικά τίποτα σπουδαίο. Κάποιοι χαρακτήρες που θυμίζουν ελληνική ταινία του 60’ χασκογελάς μαζί τους ενώ η προσπάθεια της γκέι παρέας παντελώς επίπεδη και ρηχή ασχέτως αν η εικόνα τους κολλούσε στο ρόλο… Θα μου πείτε και τόσοι τηλεοπτικοί μαϊντανοί που γυροφέρνουν με ασφάλεια τις οθόνες πάνω στα σανίδια καταβροχθίζονται, ή ο άλλος, ο ανεκδιήγητος Μαρτάκης, κούκλος μεν, αλλά από φωνή… κορμάρα…
Στα ενδιάμεσα κάποιες μουσικές ξυπνούν τη βαρεμάρα σου παράλληλα με τα κουνούπια που στριφογυρίζουν πάνω σου… σε καλά επίπεδα η αγγλική κινηματογράφηση των χωρών της δεκαετίας, σωστά χρώματα και ρούχα.
Αυτά δεν αξίζει να ασχοληθούμε περισσότερο.
Εν ολίγοις:
Δεν θα γελάσεις, δεν θα κλάψεις, δεν θα σε προβληματίσει. Απλά μια ταινιούλα.
Βαθμολογία:
4 στα 10
Υγ: ομολογώ ως θεατρικό μουσικό θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον.
-Αναλυτικές πληροφορίες για την ταινία θα βρείτε εδώ
-Που παίζεται η ταινία -αίθουσες προβολής εδώ
.
Pride του Μάθιου Γουόρκους με τους Μπιλ Νάι, Άντριου Σκοτ, Ντομινίκ Γουέστ, Ιμέλντα Στάντον, Πάντι Κονσιντάιν, Τζόζεφ Γκίλγκαν
