Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΡΑΜΕΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΑΠΩΝΕΣ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΣΑΜΟΥΡΑΙ ΠΟΥ ΘΑ ΣΑΣ ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΗΝ ΟΡΕΞΗ. Γράφει ο Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
Το φαγητό και κυρίως ο τρόπος παρασκευής του, που για τους Ιάπωνες αγγίζει τα όρια της ιεροτελεστίας, υπήρξε πάντοτε ένα από τα αγαπημένα κινηματογραφικά θέματα της χώρας. Αυτή τη φορά όμως δεν έχουμε να κάνουμε με το γνωστό σε όλους πλέον, σούσι, αλλά με ένα άλλο εθνικό φαγητό της Ιαπωνίας, το ράμεν (το τρίτο είναι το κάρι, παρεπιπτόντως). Το ράμεν λοιπόν είναι μια σούπα από νουντλς η οποία αποτελείται από τέσσερα μέρη: νουντλς φτιαγμένα από ζυμάρι, ζωμό από ψάρι ή κρέας, σάλτσα σόγιας και γαρνιτούρα από φέτες χοιρινού ή αποξηραμένων φυκιών. Ουσιαστικά οι παραλλαγές είναι άπειρες με κάθε περιοχή να έχει το δικό της στυλ ράμεν. Λόγω των πολλών συστατικών του και της πολυπλοκότητας της παρασκευής του, η αναζήτηση του τέλειου ράμεν υπήρξε πάντοτε ένα από τα μεγάλα γαστριμαργικά θέματα της χώρας. Ας δούμε όμως και την ταινία.
Το σενάριο του Ramen Samurai βασίζεται σε μία γραπτή στήλη ενός ιδιοκτήτη εστιατορίου ράμεν και έχει ως εξής: Ο Χικάρου εργάζεται για μία εταιρεία του Τόκιο, ως σχεδιαστής. Όταν όμως ο πατέρας του πεθαίνει αποφασίζει να γυρίσει στην πόλη που γεννήθηκε και να αναλάβει το εστιατόριο ράμεν της οικογένειας, ερχόμενος παράλληλα αντιμέτωπος με το παρελθόν του. Δυστυχώς όμως στερείται αυτοπεποίθησης για τη δουλειά του και καταλήγει να συγκρούεται συνεχώς με το προσωπικό, ώσπου οι δύο από τους τρεις υπαλλήλους παραιτούνται. Λίγο αργότερα, μαζί με τη μητέρα του, Γιόσικο επισκέπτονται ένα γιατάι (κάτι σαν τις δικές μας καντίνες, το οποίο όμως προσφέρει μαγειρευτό φαγητό, όπως το ράμεν), όπου η μητέρα του αρχίζει να του εξιστορεί την ιστορία του πατέρα του και κυρίως το πως κατέληξε να αφοσιωθεί στην τελειότητα του ράμεν του.
Από κει και πέρα, το φιλμ κινείται σε δύο άξονες, με τον ένα να παρακολουθεί την πορεία του Χικάρι στην αναζήτηση του τέλειου ράμεν και τον δεύτερα την πορεία του πατέρα του προς τον ίδιο σκοπό, η οποία όμως λίγο έλλειψε να διαλύσει εντελώς την οικογένειά του.. Ο δεύτερος άξονας, ο οποίος καταλήγει να είναι και ο κύριος, περιγράφει επίσης και την ιστορία των γιατάι, από την περίοδο της μεγάλης ακμής, μέχρι την παρακμή τους, η οποία προήλθε κυρίως λόγω της εκτεταμένης ανοικοδόμησης της χώρας.
Σκηνοθέτης της ταινίας της ταινίας ο σχετικά άγνωστος Ναόκι Σέγκι, ο οποίος σκηνοθετεί στο κλασικό στυλ του ανεξάρτητου ιαπωνικού κινηματογράφου, (έχουμε μιλήσει επανειλημμένως δεν τα ξαναγράφω), κάνοντας όμως το φιλμ πιο εύκολο στην παρακολούθηση χρησιμοποιώντας το φαγητό ως κεντρικό θέμα καθώς και έναν συνδυασμό κωμωδίας και δράματος, που «ελαφραίνει» σε μεγάλο βαθμό την ταινία. Βέβαια το χαρακτηριστικό αυτό έχει ως αποτέλεσμα το σενάριο να γίνεται ενίοτε αφελές ενώ και η συμπεριφορά του χαρακτήρα του πατέρα θυμίζει την υπερβολή που συναντούμε στα μάνγκα, γεγονός που για ταινία του είδους, προσωπικά με ξενίζει.
Κατά τ'άλλα μαθαίνουμε πολλά για το ράμεν και για τα γιατάι, όπως πχ πως πρόκειται για κλειστό επάγγελμα, με τις άδειες να πηγαίνουν μόνο σε συγγενείς πρώτου βαθμού ενώ σαφέστατα είναι και τα κοινωνικά σχόλια του σκηνοθέτη, για την παρακμή των σύγχρονων πόλεων, που έχουν αποτραβηχτεί εντελώς από την παράδοση, κυρίως λόγω εξαμερικανισμού της κοινωνίας. Η θέση της ταινίας, η οποία χαρακτηρίζεται από έντονη νοσταλγία για το αυθεντικά ιαπωνικό παρελθόν είναι σαφέστατη υπέρ της παράδοσης.
Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντούμε τον Ντάι Γουατανάμπε, οποίος αντιπροσωπεύει το σοβαρό, δραματικό στοιχείο της ταινίας, τον Σατόσι Ιζούμι ως πατέρα, για τον οποίο τα είπαμε παραπάνω και την Σαγιάκα Γιαμαγκούτσι, ως μητέρα. Κάπως αρνητικό μου φάνηκε πως υποδύεται τον χαρακτήρα της σε τρεις διαφορετικούς χρονικούς άξονες (όταν πρωτογνώρισε τον πατέρα, όταν διατηρούσαν το γιατάι και στο παρόν), με αποτέλεσμα στον πρώτο να δείχνει κάπως μεγάλη και στον τελευταίο λίγο παραπάνω νέα και σέξι, μιας και όταν γυρίστηκε η ταινία ήταν 31, ενώ ουσιαστικά υποδύεται πενηντάρα. Οι μικροί προϋπολογισμοί του ανεξάρτητου κινηματογράφου βλέπετε, κάτι τέτοια φέρνουν. Σε γενικές γραμμές πάντως η απόδοση και των τριών είναι αρκετά καλή, προσαρμοσμένη πάνω στο σενάριο χωρίς όμως να αποτελεί και κάτι το ιδιαίτερο.
Συνοψίζοντας, έχουμε να κάνουμε με ένα όμορφο φιλμ, το οποίο δεν είμαι σίγουρος για το αν θα σας συγκινήσει αλλά σίγουρα θα σας ανοίξει την όρεξη. Εγώ προσωπικά κάθισα και έφαγα σούπα από νουντλς μέσα στο κατακαλόκαιρο
Το trailer:
