Η συνεχής #επιθυμία για κάτι που δεν μπορεί να εκπληρωθεί. Μια συνεχής και ακόρεστη #δίψα ενώ δίπλα ρέει ένα #ποτάμι γεμάτο καθάριο #νερό.Είτε το #δηλητήριο, είτε ο #πνιγμός. Το δηλητήριο του #Rimbaud. Το δηλητήριο του #Shakespeare. Για την αιώνια #νύχτα.  Από τον Στέφανο Γκιζλή.

Πόσοι υπερήρωες χρειάζονται για να βιδώσουν μια λάμπα; Ένας. Κρατάει τη λάμπα και ο κόσμος περιστρέφεται γύρω του.  Από τον Μανώλη Ιωαννίδη.

 Ο χρόνος μπορεί να είναι σχετικός, δε συμβαίνει το ίδιο, όμως, με τις ρυτίδες μας. Το εξωτερικό μας κέλυφος φθείρεται και η φθορά αυτή έχει συνήθως αντίκτυπο και στον εσωτερικό μας κόσμο. Υπάρχουν κομβικές στιγμές σε αυτή την πορεία μέσα στη συνεχόμενη κυκλική κίνηση των δεικτών του ρολογιού. Η σχετικότητα του χρόνου έγκειται στην αίσθηση ταχύτητας περιστροφής που αποκομίζουμε εμείς ως παρατηρητές.

 Ο “Εξορκιστής” μπορεί να είναι γνωστή ως μια από τις σπουδαιότερες και εμπορικότερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών, ωστόσο έχει θεωρηθεί από πολλούς ως "καταραμένη".

 Έντεκα τραγούδια από ισάριθμες ταινίες της χιλιετίας που διανύουμε.. Μοναδικά κριτήριά να ταιριάζουν στα μουσικά μου γούστα, να μου θυμίζουν όταν τα ακούω τις συγκεκριμένες ταινίες και φυσικά να μου αρέσουν (όσο γίνεται) και τα φιλμ στα οποία ακούγονται. Γιατί οι αναμνήσεις από μια ταινία πολλές φορές περικλείονται σε λίγες νότες… Η σειρά δεν είναι αξιολογική, και δε θα μπορούσε άλλωστε…

Ένας διεμφυλικός Οιδίποδας πλανάται σε ένα σβησμένο Τόκυο. Μια Ιαπωνία υποταγμένη στρατιωτικά, βουτάει στα νερά της πολιτισμικής λήθης και των ψυχεδελικών ναρκωτικών με φόντο τα συντρίμμια μιας κάποιας παρελθοντικής στιγμής.  Γράφει ο Στέφανος Γκιζλής

 «Σε αυτή την ταινία έκανα έναν νεαρό παρανοϊκό που οδηγούσε ένα λεωφορείο. Δεν πιστεύω ότι ήταν μια ταινία που έπρεπε να πάρει βραβεία. Ήταν μια ταινία της σειράς. Επειδή ήταν τότε η δικτατορία και πρωταγωνιστές ήταν η αστυνομία, γι’ αυτό το λόγο πήρε τα βραβεία».