Όλα είναι έτοιμα να εκραγούν μέσα στην «Έκρηξη» του Σύλλα Τζουμέρκα...
Κριτική ταινίας από τη Δήμητρα Γιαννακού.
Τέσσερα χρόνια μετά τη «Χώρα Προέλευσης», ο νέος έλληνας σκηνοθέτης Σύλλας Τζουμέρκας επιστρέφει στην κινηματογραφική επικαιρότητα με μια ταινία που προτίθεται να είναι «εκρηκτική» και να εντυπωσιάσει.
Ο συνδυασμός και παραλληλισμός «προβλήματα μέσα στην οικογένεια-προβλήματα στην ελληνική κοινωνία» του προηγούμενου φιλμ συνεχίζει να υπάρχει σε κάποια σημεία και μέσα στη νέα του παραγωγή «Η Έκρηξη», καθώς γίνεται εμφανής η προσπάθεια να λειτουργήσει το πρωταρχικό κύτταρο της κοινωνίας, η οικογένεια, ως μια συνεκδοχή (το ένα αντί του γενικότερου όλου) για την ελληνική κοινωνική πραγματικότητα. 
Η αφήγηση περιστρέφεται γύρω από το πρόσωπο της Μαρίας (Αγγελική Παπούλια), μιας γυναίκας με παιδιά, της οποίας ο άνδρας είναι ναυτικός και είναι μονίμως απών, εκτός από σπάνιες εξαιρέσεις. Η Μαρία εξακολουθεί να είναι τρελά ερωτευμένη μαζί του και έχει ένα έντονο συναίσθημα στέρησης˙ ο Γιάννης (Βασίλης Δογάνης) καταδυναστεύει κάθε της σκέψη σε σημείο που της έχει γίνει εμμονή και της δημιουργεί ένα μόνιμο άγχος, όχι μόνο εξωτερικό αλλά και βαθύτερο, υπαρξιακό. Η Αγγελική Παπούλια («Κυνόδοντας») γίνεται ένα με αυτόν τον ιδιόμορφο χαρακτήρα και καταφέρνει να αποδώσει όλη την γκάμα των δράσεων και αντιδράσεων όπως και όλες τις χροιές των συναισθημάτων του, ανταποκρινόμενη, υποθέτουμε, στο πλάσμα που ήθελε να δημιουργήσει ο Τζουμέρκας.
Η ζωή της Μαρίας δίνεται στο θεατή μέσα από συνεχή άλματα στο χρόνο, με συνεχή πήγαινε-έλα στο παρελθόν και απότομες μεταβάσεις στο παρόν, σαν η φόρμα της διήγησης να ήθελε να οικειοποιηθεί τον εσωτερικό κόσμο και ρυθμό αυτής της γυναίκας που παραπαίει αλλοπρόσαλλα μεταξύ ενός «τώρα» απελπιστικού και ενός παρελθόντος γεμάτου ελπίδες και όνειρα. Η άναρχη αφήγηση ως προς το χρόνο (όχι σε τόσο υπερβολικό βαθμό όπως στη «Χώρα Προέλευσης») με τα απροειδοποίητα ξαφνικά cut για το θεατή, αποτελεί μια άσκηση ύφους που ξεφεύγει από τη συνηθισμένη νόρμα της γραμμικής αφήγησης και καθιστά εντυπωσιακό το περιεχόμενο. Οι αλλαγές στα πλαίσια αναφοράς, στα ρούχα και τη γενικότερη όψη των ηθοποιών αποτελούν τα σημεία διάκρισης μεταξύ των εποχών.
Ωστόσο, η υπερβολή στα λόγια, τις διαθέσεις, τις κινήσεις και τις εκφράσεις είναι διάχυτη παντού, ανεξάρτητα από το χρόνο. Το σεξ είναι πάντα παθιασμένο και άγριο, μια μόνιμη επιθετικότητα χαρακτηρίζει τις σχέσεις των ανθρώπων, οι διάλογοι μεταξύ της Μαρίας και της αδελφής της είναι γεμάτοι ένταση και (ενίοτε) βρισιές, με κάποιες εκνευριστικές επαναλήψεις, και γενικά μια υστερία διαπερνά το φιλμικό κείμενο, η οποία φαντάζει σε κάποιες περιπτώσεις άχαρη και αδικαιολόγητη. Η υστερία, όταν η Μαρία περιμένει ανυπόμονα τον άνδρα της, λειτουργεί ως αναπαράσταση της εσωτερικής της αγωνίας. Η υστερία, όμως, όταν υπάρχει και στα νεανικά χρόνια, όπου η ηρωίδα έχει περάσει στη Νομική και έχει γνωρίσει τον έρωτα της ζωής της, πέφτει στο κενό και μαρτυρά μια σπασμωδική σκηνοθετική κίνηση και εναγώνια προσπάθεια φανταιζί εντυπωσιασμού. 
Όλοι οι νέοι του Τζουμέρκα είναι οργισμένοι με τους μεγάλους, την προηγούμενη γενιά που «άφησε χρέη» στους νεώτερους, που ανεύθυνα οδήγησε τη χώρα σε ένα αδιέξοδο κτλ., κτλ. Χωρίς να αμφισβητείται η αλήθεια αυτής της προκείμενης, ωστόσο, γίνεται ευδιάκριτος μέσα στο λόγο του σκηνοθέτη ένας απλουστευτικός, μανιχαϊστικός διαχωρισμός μεταξύ των κακών και των καλών (θυμίζοντας τα μπλογκμπάστερς), των μεγάλων και των νέων, καθώς η παραπάνω αλήθεια περνά μέσα στην αφήγηση με μια χονδροκομμένη, θα έλεγα, επίδειξη, σαν ένα τέχνασμα σίγουρης εξασφάλισης εισιτήριων από πολλούς νέους.
Στις αρετές αυτής της ταινίας θα αναγνωρίσουμε το μοντάζ της Κάτριν Ντίτσελ, το οποίο προς το τέλος της «Έκρηξης», καταφέρνει να δείξει τρεις παράλληλες δράσεις που εκτυλίσσονται σε τρία διαφορετικά σημεία από τρία διαφορετικά πρόσωπα. Δεν περνά απαρατήρητη, επίσης, η σύνδεση δύο άσχετων μεταξύ τους περιστάσεων: τα σκληρά λόγια που απευθύνει η Μαρία στον πατέρα της ξεφεύγουν από τη συγκεκριμένη σκηνή και εισέρχονται σε πλάνα από μια πράξη που εκτυλίσσεται σε ένα μπαρ. Οι επιπλήξεις της προς τον αχρείο γέρο παίρνουν σχήμα και μορφή καθώς ζωντανεύουν από την αχρειότητα και ανοησία όσων αναπαρίστανται μέσα σε αυτό το μπαρ, και όλα αυτά επειδή έγινε μια ευφυής σύνδεση μεταξύ του λόγου και της εικόνας, χάρη στα ηχητικά ρακόρ και γενικότερα το μοντάζ.
Η Μαρία είναι έτοιμη να εκραγεί μέσα στην «Έκρηξη» που πήρε μέρος σε διάφορα Φεστιβάλ και έκανε πρεμιέρα στην Ελλάδα στα πλαίσια του 20ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας. Θα έλεγα ότι παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον η ταινία.
Βαθμολογία
4 στα 10
Σκηνοθεσία: Σύλλα Τζουμέρκα
με τους Αγγελική Παπούλια, Βασίλη Δογάνη, Μαρία Φιλίνη, Θέμι Μπαζάκα, Γιώργο Μπινιάρη, Μάκη Παπαδημητρίου
με τους Αγγελική Παπούλια, Βασίλη Δογάνη, Μαρία Φιλίνη, Θέμι Μπαζάκα, Γιώργο Μπινιάρη, Μάκη Παπαδημητρίου
Εταιρεία Διανομής: StraDa Films
