Τέλη Δεκέμβρη και … ΤΡΕΞΤΕ να γιορτάσετε όπως κάνουν όλοι, όπως κάνω κι εγώ... ο Γιώργος Παπαδόπουλος...
Η χρονιά πλησιάζει αισίως στο τέλος της. Οι μέρες μας ντύθηκαν τα γιορτινά τους, μυρίζουν μέλι και κανέλα, οι δε νύχτες φωτίζονται με χιλιάδες λαμπιόνια και μας προσκαλούν να βγούμε και να το ρίξουμε έξω – με προσοχή όμως μην το χύσουμε όλο και δεν μας μείνει στο τέλος τίποτα! Η λογική υπαγορεύει η διάθεση να είναι ανεβασμένη, το χαμόγελο καρφωμένο στα χείλη, οι ρυθμοί πεσμένοι και χαλαροί…ή μήπως όχι;;;
Δεν μπορώ να γνωρίζω αν συμβαίνει μόνο σε μένα ή αποτελεί γενικότερο φαινόμενο, γεγονός πάντως είναι ότι όσο διαγράφω μέρες στο ημερολόγιο του μήνα Δεκέμβρη, τόσο οι εντάσεις, οι πιέσεις και το άγχος χτυπάνε κόκκινο. Λες και το σύμπαν το κάνει επίτηδες, γιορτές μου θέλατε; Ε ας γελάσω… Και γελάει το ρημάδι, ξεκαρδίζεται, κι εμείς γκαζώνουμε με χίλια να τα προλάβουμε όλα για να γιορτάσουμε καθώς πρέπει, χαλαροί, χαρούμενοι – και εντελώς εξουθενωμένοι.
Στη δουλειά μοιάζουν όλοι σαν να τους έχεις βάλει νέφτι στη γνωστή οπή και τρέχουν πανικόβλητοι να τα τελειώσουν όλα. Το έτος κλείνει, πρέπει ντε και σώνει να κλείσουν κι οι εκκρεμότητες. Το αφεντικό ωρύεται και έχεις αρχίσει να πιστεύεις ότι αν αφήσεις έστω και μια υπόθεση για 04 Ιανουαρίου της επόμενης χρονιάς θα πέσουν πάνω σου οι εφτά πληγές του Φαραώ, θα επαληθευτούν όλες οι προφητείες των Μάγιας και θα είσαι καταραμένος στον αιώνα τον άπαντα. Οι πελάτες παθαίνουν παράκρουση. Έχεις δει το Resident Evil που ξυπνάν τα ζόμπι στην έρημη πόλη και κινούνται μαζικά και υπνωτισμένα εφορμώντας σε μαγαζιά και γραφεία προς εύρεση τροφής; Ε δεν φτουράνε μία μπροστά στους καταναλωτές αυτών των ημερών. Η ίδια εικόνα και σε υπηρεσίες, τράπεζες και γραφεία εξυπηρέτησης πελατών. 18 Δεκεμβρίου, έλα μωρέ από τώρα; 20 Δεκεμβρίου, ε δε βαριέσαι, έχουμε χρόνο… 23 Δεκεμβρίου, αχ δεν προλαβαίνω σήμερα! 24 Δεκεμβρίου ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ ΠΟΣΕΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ! Να πληρώσω τα τέλη, μη λήξει κι η ΔΕΗ, να ψωνίσω τη γαλοπούλα, να κάνω κι εκείνη την αλλαγή στην ταυτότητα που τη σέρνω τρία χρόνια τώρα, να πάω κομμωτήριο, να ψωνίσω δυο δώρα, να γυρίσω σπίτι να πεθάνω ήσυχα στον καναπέ μου, κιχ δεν θα βγάλω… Τι εννοείς έχουμε και το ρεβεγιόν;;;
Στο σπίτι μια από τα ίδια. Γιορτινές μέρες, το σπίτι πρέπει να λάμπει από λάτρα (έχεις πια πειστεί ότι αν είναι βρώμικο ή ασυγύριστο θα βγουν οι πράσινοι καλικάντζαροι κάτω από το κρεβάτι και θα σε κατασπαράξουν την ώρα που κοιμάσαι). Ακόμα να στολίσεις το δέντρο, αχαΐρευτε; Και καλά δεν έκανες λίγα μελομακάρονα ή κουραμπιέδες, ούτε καν πήγες να αγοράσεις λίγα, έτσι για το καλό, να μυρίσει το σπίτι Χριστούγεννα; Με τούτα και με κείνα, πέφτεις κομμάτια για να κοιμηθείς και στον ύπνο σου εμφανίζεται ο Άγιος Βασίλης, I know if you’ ve been bad or good, σου τη λέει, σε αρπάζει και σ’ αρχίζει στις ξυλιές στα πισινά.
Οι κοινωνικές υποχρεώσεις δεν πάνε πίσω. Γιορτάζει ο Χρήστος, η κουμπάρα η Στεφανία, ο Βασίλης, η Χρυσούλα, τι να πάρεις στον έναν και τι στον άλλον; Και πότε να ψωνίσεις δώρα; Οι γονείς παραπονιούνται «μόνοι μας θα τα περάσουμε και φέτος;», τα πεθερικά συναινούν με συγκατάβαση «Ε… αφού έτσι αποφασίσατε… εσείς ξέρετε», σ’ έχει καλέσει ο Χρήστος, η Χριστίνα κι η Χρυσούλα, σε ποιον να πας και ποιον να αφήσεις, πόσα κομμάτια να γίνεις; Το αποτέλεσμα συνήθως είναι να μοιράζεσαι λίγο σε όλους, μια δόση τα Χριστούγεννα, μια άλλη δόση την Πρωτοχρονιά, κι όλοι ικανοποιημένοι ΕΚΤΟΣ από τον εαυτό σου που θα ‘θελε να μείνει σπίτι με τις πιτζάμες και να λιώσει το κορμάκι του στον καναπέ που ξάφνου μοιάζει πιο μαλακός από ποτέ.
Και όλο αυτό το τρελό πάρτι που έχει στήσει το σύμπαν (ή μάλλον καλύτερα, που στήνουμε πάντα εμείς στους εαυτούς μας μόνοι μας) το βλέπει ο Μέρφυ με τον κωλονόμο του κι αρπάζει την ευκαιρία: Πάντα, κερασάκι στην τούρτα των ημερών, έρχεται και μια ατυχία, μια αβαρία, μια γκίνια, μια γκαντεμιά ή όπως αλλιώς θέλουμε να το αποκαλούμε. Τώρα θα χαλάσει το πλυντήριο. Αυτές τις μέρες θα αρρωστήσει η θεία που την περιμένατε από το Πάσχα να μετακομίσει εν τόπω χλοερώ. Αυτήν την περίοδο θα χτυπήσεις το αμάξι στην κολώνα έξω από το πάρκινγκ της δουλειάς (την οποία απέφευγες επιτυχώς όλες τις υπόλοιπες μέρες). Παραμονή Χριστουγέννων θα πάρει υγρασία το ταβάνι. Κάτι τέλος πάντων γίνεται, έρχεται ένα αόρατο χέρι και προσθέτει πάνω από όλα αυτά που επιμελώς στοίβαζες με τα χέρια σου να τρέμουν από ένταση, ένα ακόμα κομματάκι στον πύργο. Κι εσύ καταρρέεις ως άλλος πύργος από ετοιμόρροπα κομμάτια Jenga.
Ο χρόνος πιέζει, οι μέρες το απαιτούν, ΤΡΕΞΤΕ λοιπόν να γιορτάσετε, όπως κάνουν όλοι, όπως κάνω κι εγώ. Μόνο πού και πού, σταματώ κι αναπολώ τις γιορτές και το πώς μου φαίνονταν όταν ήμουν παιδί, έφηβος, ακόμα και φοιτητής…
Και λέω, γιατί ρε γαμώτο; Εκείνο το παιδί, γιατί ποτέ δεν έτρεχε;
