IΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΤΡΕΛΑΣ… ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ ΚΙΤΣΟΠΟΥΛΟΥ «ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΨΑΡΙΟΥ». ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ.
Μέχρι να διαβάσω το καινούριο της βιβλίο, ήξερα τη Λένα Κιτσοπούλου ως ηθοποιό και σκηνοθέτη. Αγνοούσα ότι κατέχει κι άλλη μια ιδιότητα, αυτή του συγγραφέα. Διαβάζοντας όμως την τελευταία της συλλογή διηγημάτων της αναγνώρισα το ταλέντο που έχει να πλάθει τις πιο απίθανες ιστορίες, που ούτε τραγικές ούτε κωμικές είναι. Κάπου στο μεταίχμιο. Όπως κι η ζωή.
Η συλλογή διηγημάτων περιλαμβάνει δώδεκα ιστορίες. Όλες είναι ένα σχόλιο πάνω στο παράξενο, το διαφορετικό. Απρόοπτες, ενίοτε υπερβολικές που μας θυμίζουν την ίδια τη ζωή. Σε μια ιστορία ένας μεσήλικας άνδρας αποφασίζει να προχωρήσει τη ζωή του μετά το χωρισμό του, ενώ σε μια άλλη ένας νεότερος άνδρας προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη σκληρή πραγματικότητα που πρέπει να ζήσει. Μια γυναίκα που βλέπει το παιδί της να πεθαίνει, ένας άντρας που πηδιέται με μια μαθήτρια, ένας άντρας-γυναίκα, μια γυναίκα με μερική άνοια, ένας παπάς, μια χοντρή γυναίκα στην παραλία και τέλος ένα μικρό αγόρι. Δώδεκα διαφορετικής ηλικίας, διαφορετικού φύλου, διαφορετικής καταγωγής πρωταγωνιστές. Μοιάζουν κανονικοί, μα δεν είναι. Γιατί ούτε κι η ίδια η ζωή δεν είναι κανονική. Ιστορίες φαινομενικά κανονικές. Αλλά που στο τέλος καταλήγουν να μοιάζουν με κακόγουστα αστεία. Οι άνθρωποι των ιστοριών αυτών καταλήγουν σε ακραίες συμπεριφορές, μόνο και μόνο για να σπάσουν τη μονοτονία της ζωής. Ίσως και για να την εκδικηθούν.
Η γραφή της Κιτσοπούλου έχει έντονα στοιχεία αυτοσαρκασμού, υποδηλώνοντας έτσι την αντίθεση στο υπάρχον κοινωνικό κατεστημένο. Όλοι κρίνουμε τους άλλους με βάση τη δική μας ηθική. Κρίνουμε ό,τι ξεφεύγει από τα όρια, που έχουν τεθεί εδώ κι αιώνες από την κοινωνία, που δε θεωρείται «κοινωνικά αποδεκτό». Μοιάζει όμως να εθελοτυφλούμε σε άλλα συγκαλυμμένα ηθικά «εγκλήματα».( Η ιστορία με τίτλο «Τέρας» μας υπενθυμίζει πως τα πραγματικά τέρατα είναι αυτοί που έχουν επίγνωση των πράξεών τους, όπως ο γιατρός που αφαιρεί τα γεννητικά όργανα της νεαρής ερωμένης του, προκειμένου να μη μπορεί να την αγγίζει άλλος).
Γρήγορη αφήγηση, που άλλοτε προκαλεί γέλιο κι άλλοτε κλάμα, που οδηγεί τις ιστορίες στα πιο απίθανα μονοπάτια μόνο και μόνο για να καταλήξουν σε άγνωστους για τη φαντασία του αναγνώστη δρόμους. Η αμεσότητα του λόγου προκαλεί μια αγωνία, ώστε να θες να διαβάσεις μέχρι το τέλος κάθε ιστορία. Κι όταν πια θα έχεις τελειώσει, θα αναρωτιέσαι: «Μα γίνονται αυτά τα πράγματα;»
Η συγκεκριμένη συλλογή διηγημάτων αποδεικνύει το ταλέντο της συγγραφέως στην προκλητική γραφή. Όχι στην έκφραση του λόγου, όπως μας έχει συνηθίσει, όσο στην πλοκή των ιστοριών. Οι απρόσμενες εξελίξεις (σχεδόν) όλων των ιστοριών δημιουργούν στον αναγνώστη την εντύπωση πως ίσως κι ο ίδιος να φταίει για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω του. Κυρίως επειδή σιωπά. Ίσως κι η ίδια η συγγραφέας να συναινεί. Πολλές φορές βλέπουμε μα σπάνια παρεμβαίνουμε. Στεκόμαστε αμίλητοι και αβοήθητοι μπροστά στο κακό. Το βιβλίο αυτό είναι μια υπενθύμιση για εμάς τους ίδιους. Για το πόσο βολεμένοι τελικά ζούμε.
«Το μάτι του ψαριού»-Λένα Κιτσοπούλου
Εκδόσεις Μεταίχμιο
