.
Είτε το θέλουμε, είτε όχι, πολλά από τα bestseller της εποχής μας δε βασίζονται στη συγγραφική δεινότητα ή έστω στην πρωτοτυπία του θέματος τους, αλλά στην πετυχημένη προώθηση και διαφήμιση τους. Άνθρακες ο θησαυρός, για ένα βιβλίο που εμένα προσωπικά δε με ενθουσίασε, ούτε με έπεισε ότι άξιζε τόσο πολλή προώθηση και προσοχή. Αν και έχει ενδιαφέρον στην αρχή, η εξέλιξη της ιστορίας είναι απογοητευτική…
Η υπόθεση: ένα νεαρό ζευγάρι, η αφηγήτρια και ο Τζέικ, βρίσκεται στο αυτοκίνητο, πηγαίνοντας στο σπίτι των γονιών του.Η σχέση είναι σχετικά καινούργια, ωστόσο υπάρχει ένα πρόβλημα: η αφηγήτρια θέλει να την τελειώσει, χωρίς ο Τζέικ να έχει την παραμικρή ιδέα και χωρίς η αφηγήτρια να έχει βρει το κουράγιο να του το πει. Οι δυο τους πηγαίνουν σε μια εξοχική περιοχή, σε μια απομονωμένη αγροικία, όπου συναντούν τους γονείς του Τζέικ. Η βραδιά είναι τουλάχιστον αμήχανη, φέρνοντας την αφηγήτρια στα όρια του πανικού. Όλα φαίνονται σχεδόν φυσιολογικά, αλλά υποβόσκει κάτι άβολο και καταχθόνιο. Το ζευγάρι επιστρέφει στην πόλη, αλλά ο Τζέικ αποφασίζει να κάνει μια μικρή παράκαμψη, καταλήγοντας σε ένα σχολείο. Και εκεί αρχίζει ο εφιάλτης. Η αφηγήτρια και ο Τζέικ, βυθίζονται σε μια παράλληλη πραγματικότητα, όπου όλα είναι διαφορετικά απ’ ό,τι δείχνουν.
Τι μου άρεσε: το βιβλίο ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς. Οι βασικοί ήρωες παρουσιάζονται με αμεσότητα και παραστατικότητα. Προσιτοί, καθημερινοί, αλλά με ιδιαίτερη προσωπικότητα! Παρακολουθούμε την πορεία της σχέσης τους, ενώ στο ενδιάμεσο παρεμβάλλονται κάποιες αφηγήσεις φαινομενικά άσχετες με τη βασική ιστορία. Ο αναγνώστης σταδιακά τοποθετεί τα κομμάτια του παζλ στη σωστή θέση και κατανοεί ότι όλα έχουν το ρόλο τους και τη σημασία τους. Οι ανατροπές χαρακτηρίζουν το σύνολο του βιβλίου, μέχρι την τελευταία στιγμή.
Τι με χάλασε: Ο συγγραφέας φιλοδοξεί να μας δώσει ένα ιδιαίτερο βιβλίο, που συνδυάζει ψυχολογικό θρίλερ, αστυνομικό ή μια απόπειρα πονήματος επιστημονικής φαντασίας. Όλα, όμως, μοιάζουν σπασμωδικά και άτσαλα. Πρόχειρα και βιαστικά, σαν να βιαζόταν να τα διεκπεραιώσει. Η βασική ιδέα είναι υπέροχη, οι συμβολισμοί πολύ δυνατοί, ωστόσο δεν κατάφερε να με πείσει. Οι γρήγοροι ρυθμοί διατήρησαν το ενδιαφέρον μου, αλλά ταυτόχρονα μου έδωσαν την εντύπωση του βιαστικού και του ημιτελούς. Το εύρημα των παράλληλων πραγματικοτήτων είναι ευφυές, αλλά μας τα έχουν πει κι άλλοι… Η όλη κατάσταση θυμίζει το ιστορικό «Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού», χωρίς όμως τη φρεσκάδα και το λυρισμό της!
Συμπέρασμα: καλό μεν, άλλα όχι τόσο, ώστε να δικαιολογεί το ντόρο που έχει δημιουργήσει! Ας ελπίσουμε ότι η ταινία είναι καλύτερη…
Βαθμολογία:
2/5
