Οι αρχαίοι ημών υποστήριζαν ότι η ποιότητα υπερέχει της ποσότητας. Έλεγαν, επίσης, ότι ο έρωτας νικάει στη μάχη. Ωστόσο, με ποιό τίμημα; Είναι όντως ανίκητος; Σε όλα αυτά τα ερωτήματα μας βυθίζει η ποιητική συλλογή της Εύας Παυλίδου, που παρουσιάστηκε με πρωτοτυπία, φρεσκάδα και λυρισμό, ως θεατρικό δρώμενο, δίνοντας μας κυριολεκτικά μια εικόνα που ξεπηδά από το βιβλίο! Δεν είναι κάτι που το είχα ξαναδεί και πραγματικά άξιζε τον κόπο. Μια θεατρική παρουσίαση βιβλίου στο κινηματοθέατρο «Φαργκάνη» τη Δευτέρα 18/6. Ένας ιδιαίτερος χώρος για μια ιδιαίτερη παρουσίαση, που κράτησε ακριβώς όσο έπρεπε, εξάπτοντας τη φαντασία αλλά και την προσμονή, χωρίς να κουράσει και να «κάνει κοιλιά», όπως λέγεται.
Υπό τη σκηνοθετική επιμέλεια της κ. Δόμνας Ζουρνατζίδου, οι ηθοποιοί Άσπα Γεωργοπούλου, Αγγελική Νικολαϊδου και Κώστας Σωτηριάδης, ανέλαβαν να μας δώσουν μια γεύση από τις «σκοτεινές» πλευρές του Έρωτα, που δε θέλουμε να τις δούμε κατάματα, άλλα υπάρχουν και τον καθορίζουν, μας καθορίζουν. Γιατί ο Έρωτας δεν είναι μόνο καρδούλες, γλυκόλογα και ρομαντικά ηλιοβασιλέματα: είναι και πόνος, εξάρτηση, τρέλα, εθισμός και Θάνατος.
Το ζευγάρι των πρωταγωνιστών δένεται με σχοινιά οικειοθελώς, με χαρά. Οι δύο γίνονται Ένα, χωρίς φόβο και χωρίς ιδέα για το τι τους περιμένει. Ο υποβλητικός φωτισμός μας προδιέθεσε για κάτι μοιραίο και καθοριστικό, ενώ η ροκ μουσική στο υπόβαθρο, κρατούσε σε εγρήγορση τις αισθήσεις και τα συναισθήματα. Κάτι δεν πάει καλά, κάτι δυσοίωνο πλανιέται. Δε διαψευστήκαμε: το σχοινί που δένει τους εραστές, καθιστά τον ένα μαριονέτα του άλλου. Η σχέση γίνεται αρρωστημένη, σχέση εξάρτησης και φόβου. Ώσπου σπάει και το αδύναμο μέλος καταρρέει, βιώνοντας τον πόνο του χωρισμού και την έλλειψη του Άλλου.
Γιατί πέθανε ο έρωτας; Τι τον σκότωσε; Η ποιήτρια μεταμορφωμένη σε όραμα θανάτου, μας εξηγεί ποιητικά μέσω και της δικής της ποίησης, αλλά και του Μίλτου Σαχτούρη, τι σκότωσε τον έρωτα : η ζωή, η καθημερινότητα, ο εγωισμός, η ιδιοτέλεια… Όλοι είμαστε ένοχοι, θύματα και θύτες. Όλοι είμαστε κατά συρροή εραστές, σκοτώνουμε και μας σκοτώνουν, αλλά δεν παύουμε να ερωτευόμαστε και να ξεκινάμε από την αρχή. Μαζοχισμός, άραγε ή κάτι βαθύτερο; Τι μας κάνει να προσπαθούμε ξανά, ενώ είμαστε συναισθηματικά νικημένοι;
Απλή η απάντηση, όπως μας εξήγησε από την αρχή η Εύα Παυλίδου, με τόσο ωμό ,αλλά και όμορφο. ποιητικό τρόπο: το σώμα έχει μνήμη και θυμάται το πόσο αγαπήθηκε. Παλεύει, λοιπόν, να ξαναζήσει τις στιγμές που θεοποιήθηκε, που ένιωσε τόσο επιθυμητό και ζωντανό. Και έτσι, όλα ξαναρχίζουν…
Το μόνο αρνητικό ήταν ο ήχος σε κάποια σημεία, που όσοι καθόμασταν πιο πίσω δυσκολευόμασταν ν’ ακούσουμε.
Παρότι ο τίτλος παραπέμπει σε κάτι σκοτεινό, το δρώμενο μου άφησε μια γλυκιά γεύση. Ελπίζω να ξαναδώ κάτι τόσο φρέσκο και πρωτότυπο, που καταρρίπτει το μύθο ότι η ποίηση είναι κάτι ακαταλαβίστικο, απρόσιτο και μακρινό. Η ποίηση είναι μέρος της ζωής, αν της δώσουμε μια ευκαιρία να ομορφύνει την πεζή μας καθημερινότητα.
.
Χρησιμοποιήστε στις κοινοποιήσεις σας τα παρακάτω tags δημοσίευσης:
#ΜαρίαΔιαμαντοπούλου #MariaDiamantopoulou #Κουλτουρόσουπα #Kulturosupa #βιβλίο #vivlio #ΕύαΠαυλίδου #ποίηση #παρουσίαςη #θέατρο #έρωτας
