Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Κάπου στα μέσα των 70s. Δίπλα στη ΔΕΘ, που ήταν το φωτεινό σημείο μέσα σ΄ ένα μήνα κατεξοχήν μελαγχολικό. Ποιός δε νοσταλγεί την Έκθεση των παιδικών του χρόνων! Θυμάμαι να περιπλανιόμαστε με τις ώρες στα περίπτερα, ακόμα και μέσα στη ντάλα μεσημέρι και να μην ξέρουμε πραγματικά τι να πρωτοδούμε! Η ΔΕΘ ήταν το παράθυρο μας προς τον κόσμο. Μία μεγάλη γιορτή, που, όταν τελείωνε, πάντα σου άφηνε κάτι. Μέχρι την επόμενη φορά.
Τα χρόνια, βέβαια, πέρασαν και όλα άλλαξαν. Στην εποχή του ίντερνετ με τι να εντυπωσιαστείς πια…
Τι το καινούργιο μπορεί να σου προσφέρει μια έκθεση, ακόμα κι αν είναι πασπαλισμένη με αναμνήσεις και σήμα κατατεθέν της πόλης σου. Και τις υπεραγαπάς και τις δύο. Σαν υπέργηρες θείες, που βαριέσαι να τις επισκεφτείς, αλλά το κάνεις από αγάπη, σεβασμό και ολίγη.. υποχρέωση!
Εδώ και τέσσερα χρόνια, όμως, κάτι ξεχωρίζει μέσα στη ΔΕΘ. Κάτι που έφερε μια νέα, ποιοτική πνοή στον εκθεσιακό χαρακτήρα. Ο θεσμός της CHEAPART.
Ας το πάρουμε από την αρχή.
Τι εστί Cheap Art.
Σύμφωνα με τον ιδρυτή της κ. Γεωργακόπουλο ,με τον οποίο είχα τη χαρά να μιλήσω, ως μη ειδήμων μεν, αλλά φιλότεχνη δε, η Cheap Art είναι μία μεγάλη παρέα καλλιτεχνών που συναντώνται, συνδιαλέγονται και –πάνω απ’ όλα δημιουργούν. Αγνή ,ατόφια καλλιτεχνική δημιουργία, χωρίς κανόνες, νόρμες και περιορισμούς !Από το 1995,οι υποψήφιοι καλλιτέχνες υποβάλλουν δείγμα του έργου τους, επιλέγονται και πωλούν το έργο τους σε πολύ χαμηλή τιμή, απόλυτα προσιτή στο ευρύ κοινό. Ως μη κερδοσκοπικός οργανισμός, η Cheap Art ΔΕΝ είναι απλά ένα παζάρι έργων Τέχνης. Δεν είναι κατάστημα, δεν είναι γκαλερί. Υπάρχει απόλυτη ελευθερία στην επιλογή των θεμάτων, των υλικών και κάθε είδους συνδιαλλαγής ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το κοινό. Τον δημιουργό τον βλέπεις μπροστά σου, μπορείς να του μιλήσεις και να σε μυήσει στο δικό του προσωπικό Σύμπαν, πριν αγοράσεις (ή όχι) το έργο του. Και δεν έχει σημασία τελικά. Γιατί, σε διεθνές επίπεδο πλέον, η Cheap Art είναι ένα «πλήρες πρόγραμμα προβολής της σύγχρονης τέχνης και του πολιτισμού στην Ελλάδα και το εξωτερικό», όπως αναφέρεται και στον ιστότοπό της.
Αυτά, λοιπόν, με τα γενικά και τυπικά.
Δεν είμαι καλλιτέχνης(και με λυπάμαι γι ΄αυτό ), ούτε ιστορικός Τέχνης. Δε θα μπορούσα να αναφερθώ σε τεχνοτροπίες, συμβολισμούς και τα τοιαύτα, χωρίς τον κίνδυνο να γίνω εντελώς ρεζίλι.
Ωστόσο, η έκθεση με ενθουσίασε.
΄΄
Η επιλογή του χώρου ήταν άριστη. Τοπογραφικά-μέσα στην καρδιά της πόλης, αλλά και σημειολογικά, δίπλα ακριβώς από το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης τέχνης (well played).Συμβαδίζει άριστα με τους σκοπούς του θεσμού, αλλά και βοηθά το ευρύ κοινό να έρθει σε άμεση επαφή με τα έργα και τους δημιουργούς. Χώρος με άπλετο φυσικό φως, χωρίς να είναι «αποστειρωμένος» και στεγανός.
Είδα μαμάδες με παιδάκια, εφήβους, ηλικιωμένες κυρίες, μεσήλικες... Ένα ετερόκλητο κοινό, που επιτέλους μπόρεσε να ξεφύγει από την καθημερινότητα, να ξεκουράσει το βλέμμα του με κάτι φρέσκο και ανατρεπτικό. Γιατί υπήρχε ποικιλία, ζωντάνια, κίνηση! ’Εργα σε καμβά,σε πλεξιγκλάς ,ασπρόμαυρα, ποπ αρτ, γουορχολικά. Μάσκες με σύρμα, φωτογραφία, ασπρόμαυροι και πολύχρωμοι τόνοι, πολυφωνία και ελευθερία!
΄΄
Οι καλλιτέχνες, άνετοι και προσιτοί, να συζητούν με το κοινό, ενώ γύρω τους η πόλη γιορτάζει. Τι καλύτερο;
Και το κλου όλων αυτών είναι ότι μπορείς να πάρεις το έργο/α που σε ενθουσίασαν, έναντι ενός σχεδόν συμβολικού ποσού. Να επενδύσεις ουσιαστικά, αναβαθμίζοντας αισθητικά το χώρο σου, εντός και εκτός …και πού ξέρεις.. ίσως σε κάποια χρόνια να μπορείς να καυχηθείς ότι ένα πρωτόλειο, γνήσιο έργο ενός διάσημου καλλιτέχνη κοσμεί το γραφείο ή το σαλόνι σου!
Τελικά, η Τέχνη δεν είναι ανάγκη να γίνει αγαθό των ολίγων, κάτι ελιτίστικο και απρόσιτο στο ευρύ κοινό. Κυρίως σε κρίσιμες εποχές, όπως η σημερινή. Γιατί δεν είναι περιττή, δεν είναι πολυτέλεια. Είναι πνευματική αναγκαιότητα. Μακάρι θεσμοί όπως η Cheapart να ενισχύσουν την εμβέλεια και την απήχησή τους…
΄΄
Και του χρόνου!
