.
Το σενάριο *
--------------
Το σενάριο
- Πώς είσαι; τη ρώτησα αν και ήμουν σχεδόν σίγουρη για την απάντηση που θα ακολουθούσε.
- Περίπου όπως και την προηγούμενη φορά που μιλήσαμε, μου απάντησε αφήνοντας ελάχιστα περιθώρια να ελπίζω πως κάτι είχε αλλάξει μεταξύ των δυο συνεδριών.
- Και πώς είσαι με το ότι είσαι περίπου όπως και την προηγούμενη φορά που μιλήσαμε;
- Υποθέτω καλά.
- Υποθέτεις;
- Μάλλον είμαι σίγουρη.
- Μάλλον είσαι σίγουρη;
- Θα παίξουμε το παιχνίδι των ερωτήσεων σήμερα;
- Γιατί όχι;
- Τι εννοείς; είπε γεμάτη απορία.
- Αφού εσύ τα ανέχεσαι όλα, γιατί να μην παίξουμε το παιχνίδι των ερωτήσεων;
- Δεν έχω πρόβλημα.
- Αυτό είναι το πρόβλημα.
- Ποιο;
- Ότι δεν έχεις πρόβλημα με οτιδήποτε αποφασίσουν οι άλλοι για σένα. Ακόμα κι αν σου ζητήσουν να κάνεις κάτι που δεν θέλεις, εσύ το ανέχεσαι. Ανέχεσαι γενικότερα πολλά στη ζωή σου Ελίζα, το ξέρεις;
- Μου το έχεις πει ξανά σε μια παλιότερη συνεδρία, απάντησε δείχνοντας ελαφρώς ξαφνιασμένη.
- Κι εσύ τι έκανες με αυτό που σου είπα; Προφανώς το ξέχασες ή το έβαλες σε ένα κουτάκι της μνήμης σου, το οποίο δεν ανοίγεις συχνά.
- Τι θα έπρεπε να κάνω;
- Να αρχίσεις να προβληματίζεσαι σοβαρά με την ελαστικότητα των ορίων σου. Ανέχεσαι τόσα πολλά που δείχνεις σχεδόν άβουλη. Ανέχεσαι τέτοιες συμπεριφορές που είναι σαν να περνάς στον άλλον το μήνυμα ότι μπορεί να σου φερθεί όπως θέλει και χωρίς να έχει συνέπειες.
- Μα δεν μου αρέσουν οι εντάσεις.
- Γιατί πρέπει να πάμε από το ένα άκρο στο άλλο; Γιατί πρέπει να υπάρξει μια ένταση προκειμένου να σταματήσεις να είσαι τόσο ανεκτική;
Η Ελίζα είχε να σκεφτεί πολλά και να επεξεργαστεί ακόμα περισσότερα αν ήθελε να εισπράξει επιτέλους το σεβασμό που δικαιούταν να έχει στη ζωή της. Για να τη σεβαστούν όμως οι άλλοι, θα έπρεπε πρώτα να σεβαστεί η ίδια τον εαυτό της. Και για να σεβαστεί τον εαυτό της θα έπρεπε να σταματήσει να ανέχεται αδιαμαρτύρητα οτιδήποτε της έλεγε ή της ζητούσε κάποιος.
Το παιχνίδι
Η Ελίζα, όπως και πολλοί άλλοι, εμφανίζουν μια μεγάλη ανεκτικότητα σε συμπεριφορές που παραβιάζουν τα όρια τους με αποτέλεσμα να δείχνουν υπερβολικά ελαστικοί και βολικοί στους άλλους. Αποφεύγουν να δηλώσουν τις ανάγκες τους ή τη δυσφορία τους καθώς αυτό που φοβούνται είναι η σύγκρουση που θα ακολουθήσει. Η ένταση, οι φωνές, οι διαπληκτισμοί είναι κάτι που τους δημιουργεί μεγάλη εσωτερική αναστάτωση και γι' αυτό επιλέγουν να ανέχονται μια αρνητική συμπεριφορά. Προτιμούν να παραμένουν σιωπηλοί και αμέτοχοι για να γλυτώσουν το συναισθηματικό κόστος της αντιπαράθεσης.
Για ποιούς άλλους λόγους όμως ανέχεται κανείς συμπεριφορές που δεν του αξίζουν; Κάποιοι τρέμουν στην ιδέα της απόρριψης εάν εκφράσουν αυτό που πραγματικά σκέφτονται και νιώθουν ενώ κάποιοι άλλοι επιδιώκουν να γίνουν αρεστοί και δημοφιλείς με το να παρουσιάζουν προς τα έξω την εικόνα του "καλού παιδιού" που ανέχεται τα πάντα χωρίς να παραπονιέται. Υπάρχουν κι αυτοί που βρίσκονται σε σχέσεις εξάρτησης, οικονομικής ή/και συναισθηματικής, και που έχουν μάθει να δίνουν προτεραιότητα στον άλλον μια που δεν είναι καθόλου έτοιμοι να αναλάβουν την ευθύνη του εαυτού τους και της ζωής τους. Τέλος είναι κι εκείνοι που δεν δίνουν αξία στους ίδιους εξ αιτίας της χαμηλής αυτοεκτίμησης που έχουν.
.
.
Τόσο η υπομονή όσο και η ανοχή είναι μεταβλητές που διασφαλίζουν την υγεία μιας διαπροσωπικής σχέσης δίνοντας την ευκαιρία στους ανθρώπους να αποδέχονται ο ένας τον άλλον, να προσαρμόζονται και να συμβιβάζονται διατηρώντας παράλληλα την αξιοπρέπεια τους. Άλλο όμως το να υπομένει κανείς μία προσωπική ιδιοτροπία του συντρόφου του κι άλλο να ανέχεται μια προσβλητική και απαξιωτική συμπεριφορά. Στην πρώτη περίπτωση η υπομονή συμβάλλει στη διατήρηση μιας υγιούς σχέσης ενώ στη δεύτερη περίπτωση η ανοχή ευθύνεται κατά πολύ για τη διαιώνιση φαύλων κύκλων και τη συνέχιση μιας τοξικής σχέσης. Όσο περισσότερο ανέχεται κανείς μια συμπεριφορά που του προξενεί πόνο, τόσο περισσότερο ενισχύει αυτήν τη συμπεριφορά. Όσο περισσότερο ενισχύει αυτήν τη συμπεριφορά, τόσο συχνότερα αυτή η συμπεριφορά επαναλαμβάνεται. Όσο συχνότερα αυτή η συμπεριφορά επαναλαμβάνεται, τόσο πιο πολύ εκτίθεται σε αυτήν ο άνθρωπος που την ανέχεται. Κι όσο πιο πολύ εκτίθεται σε αυτήν, τόσο περισσότερο τη συνηθίζει και την ανέχεται.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να διακρίνουμε την ενεργητική στάση που υιοθετούμε όταν επιλέγουμε να ανεχτούμε κάτι από την παθητική στάση της σιωπής και ανοχής απέναντι σε οποιαδήποτε συμπεριφορά παραβιάζει τα εξωτερικά ή/και εσωτερικά όρια μας. Κι αν τελικά τα όρια των τυράννων καθορίζονται, σύμφωνα με τον Frederick Douglass, από την ανοχή αυτών που καταπιέζουν, ας μην είμαστε εμείς αυτοί που θα δώσουμε εξουσία στους εν δυνάμει δυνάστες μας.
Υστερόγραφο
Δεν ξέρω πώς σε βρίσκει η ανάγνωση αυτού του άρθρου… δεν ξέρω αν κι εσύ ανέχεσαι πολλά στη ζωή σου... δεν ξέρω αν κι εσύ επιλέγεις τη σιωπή και την υπομονή προκειμένου να αποφύγεις την αντιπαράθεση.. δεν ξέρω τέλος αν θέλεις να συνεχίσεις να ζεις έτσι ή αν σκοπεύεις να αλλάξεις όρους στο παιχνίδι της ζωής σου… η πρόσκλησή μου είναι να κάνεις το πρώτο βήμα που θα σε φέρει πιο κοντά στην αλλαγή…
Τι λες; Παίζουμε λοιπόν;
*Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος άρθρου, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη.
.
Κάθε Τρίτη στις σελίδες του Kulturosupa.gr
.
Μπορείτε να διαβάσετε το βιβλίο μου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις iWrite με τίτλο "Μαθήματα στη γλώσσα της αγάπης" (πληροφορίες και online αγορά θα βρείτε εδώ)
.
.
Bίντεο, συνεντεύξεις και ομιλίες μου επισκεφτείτε το κανάλι μου στο You Tube.
..
Ακολουθήστε μας στα social media
..